شعری از مانا آقایی

«زن نیمه‌تمام»

همیشه زنی نیمه‌تمام بوده‌ام

همسفری نیمه‌راه

دختری که نیمه‌خواستنی بوده

معشوقه‌ای نیمه‌وقت

که مرتب به ساعتش نگاه می‌کند

نیمی از عمرم در جدال با آینه تلف شده

نیمه‌ی دیگرش را

در آشپزخانه به هدر داده‌ام

نیمی از حرف‌هایم

در همهمه‌ی قاشق‌ها و چنگال‌ها گم شده‌اند

و نیمی از آرزوهایم

در اتاق خواب به قتل رسیده‌اند

مردهای جذاب را

نصفه‌نیمه دوست داشته‌ام

داستان‌های هیجان‌انگیز را تا نیمه خوانده‌ام

خواب‌های شیرین را نیمه‌کاره دیده‌ام

روزها نیمه‌ی خالی لیوان‌ را پر کرده‌ام

پنجره‌‌ها را برق انداخته‌ام

شب‌ها با حسرت نشسته‌ام

به تماشای ماه نیمه‌ای که بسوی کمال می‌رود

کلمات را کنار هم چیده‌ام

و باز شعرهایی ساخته‌ام

که نیمه‌ی گمشده‌ای داشته است.