شعری از فرزانه شریفات

هربار داد عقل خودش را به قوری‌اش

یخ کرد روی میز دو فنجان صبوری‌اش

آمد کنار پنجره و شیشه را شکست

عادت نکرده بود به تُنگ بلوری‌اش

پر کرده بود ساک سفر را بدون شک

با خرت و پرت‌های نه چندان ضروری‌اش

یک شعر نو، دو تا غزل و چند مثنوی

یک قاب عکس و پیرهن و تاجِ توری‌اش

با قارقار چند کلاغ پریده‌رنگ

شاید به ماه هم برسد سوت و کوری‌اش

تحویل سال نوست، نباید که «مرتضی»

یک نامه لااقل بنویسد به «پوری‌»اش؟

وقتی کنار توست، دلش جای دیگری‌ست

دیگر چه فرق دارد نزدیک و دوری‌اش؟

باید که می‌پرید به دریای آسمان

دیگر مهم نبود چطور و چجوری‌اش...