شعری از نینا رزندی

انتهای این لیوان

سر می کِشَدَم                به مُهره های تو

ساعتِ روبرگردانده      پیچم می کند      به پروازهای زخمیِ روی پرده ها

زیرِ این چادرِ سفید         مویرگ ها ی برهنه دویده اند

و حلقه های خون

لخته های خوشبختی  را بالا می روند

از این همه اشتراکِ موروثی          خارشم می گیرد

گلوله می شوم      بنگ بنگ

و صدایم        شکلکی

برای به آب بستن راه های تو

حالا

شمع روشن می کنم

در حاشیه ی نورهای زرد

با نیمرخی  هول کرده                   از ترکِ عادتِ شانه هات

به دایره های تو مرده ات

پُشت می کنم.