شعرهایی از محسن حسین‌خانی

۱

زمستان 

هیچ‌گاه به دست‌های ما نگاه نکرد

باد 

از همان ابتدا

جای تقویم رومیزی را می‌دانست 

و جنگل 

جای تفنگ شکاریِ پدر را

گاهی برای زنده ماندن می‌بایست

اشک‌های مادر را باور نمی‌کردیم

و سوپ پیازش را

تا ته هورت می‌کشیدیم

به رسمِ بخار پنجره 

با سرانگشتان‌مان 

سر گوزنی می‌کشیدیم

و پوکه‌های رنگارنگ را 

آن‌قدر روی هم می‌گذاشتیم

تا سقوط کنیم

زمستان 

هیچ‌گاه به دست‌های ما نگاه نکرد

حتی زمانی

که داشتیم پدر را

کنار تفنگ شکاری‌اش 

قاب می‌کردیم

۲

کشاورز 

عاشق مزرعه‌اش بود

بعدِ مرگش 

لباس‌هایش را 

تن مترسک کردند

۳ 

ابراهیم پسرش را 

نوح پسرش را 

یعقوب پسرش را 

پروردگارا! 

تو رسولانت را 

با پسران‌شان آزمودی 

ما سرزمین‌مان را 

با دختران‌مان