هر کس برای جمع گفته ماجرایی را
من ساکتم، چون با تو دارم رازهایی را!
بیرونِ آغوشت به‌جز رنج مداوم نیست
زندانی‌ام کن، من نمی‌خواهم رهایی را! ...

از این جنونِ پُر از جنّم! نه خسته‌ام، نه پشیمانم
بگو که ابر شود دنیا، من آفتاب درخشانم!
به شهر نور نخواهد داد، فرشته‌ای که بداخلاق است
سرم به خشم چنان داغ است، بعید نیست بسوزانم ...

از این جنونِ پُر از جنّم!
نه خسته‌ام، نه پشیمانم
بگو که ابر شود دنیا،
من آفتاب درخشانم ...