بدون خود ما در درون ما سياره هاي دوردستي زندگي می‌كنند كه به دُور خورشيد هاي دروني تر ما بدون هيچ اطلاع از ما آرام می‌گردند و ما هنوز نمي دانيم كدام طرف ما شب است وكدام طرف آن روز ...

صندلي اي براي مردگان
خيالي براي پذيرايي
از رويا…
وسياره اي كه چهار فصل اش
آن را مربع كرد ...

ما،
در ميان سرزمين‌مان
وَ غيره‌ايم…
ما،
ِنقطه‌های عميقِ وَ غيره‌تر،…
بی آب در ميان آب ...

گشوده چشمی
پياده از اسب‌های ابرويش
رها و رميده
در چراگاه پيشانی
و هفت‌سين ديوانه‌ای ...

به ياد يادگاري هاي كوچكي كه با هوشنگ چالنگي يادگاري هاي بزرگ را به ياد مي آورد...
مثلا بياد مي آورد كه جهان پيش از مرگ جدي نيست جدي نبوده و جدي نخواهد بود... ...

زمين
خانه‌ای كرايه‌‌ای‌ست
سنگين‌ترين اجاره را
اين برج
زمين از جهان گرفت
سياره‌ای عجيب ...

تفنگ مست
گلوله ای بچگان
از شراب شاخه های پر باروت
قدم به قدم
چکه چکه
در گلو و رگهایی ...

می آیی / ای سراغ!
می گیری و دوباره دور می شوی
بر سنگ ردّ پایی و
در آسمان خورشید ...

اسفند دودیست
به بدرقه
در پشت پای پارسال ...
دودی که آسمان را
نشئه می کند

...

به نام او
و ضرب فلزی
که شیر و خط سکه اش
به اسم خدا
و همسرم
که سرنوشت مرا
پانویس رویای او کرده است ...