شعری از علی مومنی

به مريم ميرزاخانی

زمين
خانه‌ای كرايه‌‌ای‌ست
سنگين‌ترين اجاره را
اين برج
زمين از جهان گرفت
سياره‌ای عجيب
كه می‌چرخد و
گناهان را
در أطراف خود
پرت می‌كند

مانند پرواز دست‌جمعی كبوتران
مريم بلند شو
از ساعتی
كه خشت دقيقه را
بر روی خشت‌های ديگرش
برج می‌كند
مريم فرار كن
در دشت‌های كاغذ و
چشمه‌های نجوشيده‌ی مداد
زمين،
صفرگنده‌ای‌ست
در انتهای كاغذ ملكوت