یک روز مانده بود تا به آسمان بزنم
و دست از آبی کشیده بردارم و دارِ خود را
چون ارتفاعی بریده از ارتفاعی بریده
سازه‌ای نتراشیده باشم
با صورتی نتراشیده ...

کلماتم گرفته بود و با استخوانم که می‌چکید
دید: به (ناگهان) نمی‌توان اعتماد کرد
مثلِ در
که می‌داند ردِ انگشت روی صفحه
اعتراضی به (پنهان) است ...

با این‌که در شگفت چیزی از من نمی‌پرید
به رنگِ خود درآمده از دور گفت:
برای لا
-مکانِ پاشیده بر دیوار-
شعاعِ دایره گشتم!
«کالاسکه»
...