شعری از حامد عباسیان

من فوبیای "ابتدا و انتها" دارم!-
در فکر های من همیشه، پله برقی هست
در من هیولایی مقدس حکم می‌راند
این حس عموما توی انسان های شرقی، هست
،وقتی خودم از گفتن این شعر می ترسم
پس بین من با باقی مردم چه فرقی هست؟!-

من فوبیای "زندگی در جمع" را دارم
می ترسم و مردم کنارم راه می آیند
هیچ اعتقادی به وجود روح، در من نیست
هرچند تا تنها شوم، ارواح می آیند!-
می ترسم و با ترس ها باید کنار آمد
می ترسم و این پله ها کوتاه می آیند ... -

در من همیشه فوبیای "ترک کردن" هست
دلتنگ خواهم شد... بله! دلتنگ خواهم شد
مشکل منم... من مشکلات داخلی دارم
یک روز باید رفت... روزی جنگ خواهم شد
هر روز سرسختانه دارم این گناهم را ... -
من معتقد هستم که روزی سنگ خواهم شد!-

هر چیز در دنیاست لابد حکمتی دارد
من فوبیای "درک کردن" دارم از هرچیز
می ترسم و از هیچ کس چیزی نمی‌خواهم
وقتی که می دانم گذشته کارم از هر چیز
من یک هیولای پریشان در خودم دارم
انگار دائم از درون میخارم از هر چیز ! -

در من همیشه فوبیای "برق رفتن" هست
شب ها همیشه زیر نور لامپ می خوابم
با دلهره دائم زوایای وجودم را
می گردم و هربار هم چیزی نمی یابم
من یک هیولای درخشان در خودم دارم
چاقو بزن! از توی هر سوراخ می تابم ! -

من فوبیای"جبر" دارم! فوبیای "ظلم"
تا یاد دارم وحشت و تردید در من هست
من یک جنینم، در بغل زانوی غم دارم
یک شرقی ام، از ابتدا خورشید در من هست
آب دهانم بود، یکهو قورتش دادم
تا به خودش آمد هیولا، دید در من هست ! -

من فوبیای "انتظار مرگ" را دارم
یک کلبه ی در دره ام! دلواپس سیلم
توی مخم دائم صدای سوت می آید
انگار سوزن بان خواب آلوده در ریلم
هرگز نفهمیدم چرا از مرگ می ترسم
وقتی برای زندگی اینقدر بی میلم ! -

در من همیشه فوبیای "گیر کردن" هست
اینجا فقط یک "او"ست، مانده قاطی "من" ها
یک جای خیلی تنگ! _خیلی تنگ!_ خوابیدن
تنهایی یک دوست در انبوه دشمن ها
من بودم و ... نه! هیچ کس! تنها خودم بودم
تنهایی ِ تنهایی ِ تنهایی ِ تنها!... -

در من همیشه وحشت "از دست دادن" هست
نزدیکِ آخر بود... هی از پله ها کم شد
در کل عمرم بسته بودم کوله بارم را
شاید دلیل رفتنم روزی فراهم شد
من فوبیای "ابتدا و انتها"دارم
!یک روز توی پله برقی چرخ خواهم شد