شعری از سيد مهدی اصغری

... درد اینجاست که یکی را عشق
پیر کرده است و تو نمی بینی
ته بن بست و بوسه دادنتان
گیر کرده است و تو نمی بینی
هر خیابان قدم زدید او را
زیر کرده است و تو نمی بینی

ساکن کوچه ی علی چپ عشق

آرزو داشتم فقط یکروز
عاشق باوفای من باشی...
جابجا میشدند عشّاقم
من بجایت،تو جای من باشی
چقَدَر سگ دو میزدم شاید
مادر توله های من باشی

عشق این بود و کور میخواندم:

از خودت بیصدا فرار کنی
به خودت باهوار برگردی
سمت یک عکس اِسکلت سُر و مُر
بروی بعد هار برگردی
بروم به شکار و صید شوم
بروی به شکار، برگردی

فکر تو باز بود و دست آموز

مادر من چقدر آمین گفت
به عروسی که مستجاب نشد
نیست از عمر روزهای فراق
عمر ما،عمر ما حساب نشد*
لحظه هایی که پیش هم بودیم
روی دیوار و میز قاب نشد

بین ما هر چه بود عکس شده ست

توبه ی من شکر-نمک گیر است
لبِ لب هات مثل روزه شکست
کاسه ی زیرِ نیم کاسه ی توست
در سرم هر چه کاسه-کوزه شکست
باختم هر چه داشتم،با تو
روز پیروزی است روزِ شکست

گه خوری های عشق شیرینند

اين شقایق نشد،نشد؛دنیا
از شقایق پراست و باید زیست
پدرم یادْآوری میکرد
مرد بودن فقط یک آلت نیست
اگر از پا درآمدی پسرم
مردی و روی تخم هات بایست

بخت من تخم مرغ شانسی شد...


*بی عمر زنده ام من و این بس عجب مدار
روز فراق را که نهد در شمار عمر؟
حافظ