شعری از مهناز رضائیان

و استخوان های جویده
که در خوابهایم رژه می روند
چرکخواب شیپورهای بی عسس
و دالانهای نمور
از پشت شیشه های سربی

تلالو آتش، درون سیمرغان
به سازهای دهان گشوده
که پرتاب می شود
بر نیزه های ماه
ماه شب خواب
در جدار استخوانی روزهای بی مهتاب
روزهای دالان دار
روزهای نمور
طراوت که خشکیده
روی شاخه ی اسفند
ماه اول از شروع
داس خمیده بر شالیزار
با طعم خشک عرقهای ماسيده بر تن
استخوانهای جویده،  جویده
تراژدی جدید
دریک عصر تابستان
در دمنوش کهنه ی مادربزرگ