شعری از جاهیت ایرگات
ترجمه ی مجتبا نهانی

شعری از جاهیت ایرگات Cahit Irgat

- که در ایران جاهد ایرگات و البته گاهی جاهد ایرقات معرفی شده است -

به همراه اصل شعر

برگردان از مجتبا نهانی

بادهایم سخن می گویند/ 4

من اسیری جنگی بودم

ابرها را دوست داشتم

آزادی را دوست داشتم

انسان‌ها را دوست داشتم

زنده‌گی را دوست داشتم

شبی از چشم‌های‌ام

ابرها را تخلیه کردند.

در دنیایی که دروغ نمی‌گویند

من هم نمی‌توانم دروغ بگویم.

و من فریاد می‌زنم

شفاف، پاک و پاکیزه، روشن و براق:

طعمه به قلاب می‌رسد

آن فحش‌هایی که بر زبان بوده‌ایم

چون پول خُردی از راه می‌رسد

آن‌چنان که پراکنده شده‌ایم.

دو چشم دارم و

می‌بینم:

نیمه برهنه و لخت مادرزاد

‌زمینی پُر از مرده‌گان

مرده‌گان با یک‌دیگر هم‌آغوش

مرده‌گانی غیر نظامی، نظامی، پیر

مرده‌گان بوی غلیظ نفرت می‌دهند

و زبان دارم،

حرف می زنم:

شاید فکّ پایین و

چشم‌های‌ام را نیز خواهند گرفت

به بهانه‌ی این که زنده‌گی و آزادی را خواستم

و شاید هم یک صبح

کمی قبل از طلوع خورشید

مجسمه‌ام روی چوبه‌ی داری

نصب خواهد گردید.

Rüzgârlarım Konuşuyor IV

Ben bir harp esiriydim

Bulutları seviyordum, hürriyeti seviyordum

İnsanları seviyordum, yaşamayı seviyordum

Bulutları gözlerimden boşalttılar bir gece

Yalan söylemeyen bir dünyada

Ben de yalan söyleyemem

Ve ben şeffaf, tertemiz

Pırıl pırıl bağırıyorum

Yetişir oltaya yem

Dile küfür olduğumuz

Yetişir bozuk para gibi savrulduğumuz

Gözlerim var, görüyorum

Yarı çıplak, çırılçıplak

Ölülerle dolu toprak

Ölüler sarmaş dolaş

Ölüler sivil, asker, ihtiyar

Ölüler buram buram

Nefret kokuyor

Ve dilim var, söylüyorum

Benim de altçenemi

Gözlerimi alacaklar belki de

Yaşamak ve hürriyet istedim diye

Ve belki de bir sabah

Gün doğmadan az önce

Heykelim dikilecek

Bir darağacına