شعری از توماس هاردی
ترجمه ی فائزه رشیدی

 آن تموز که آفتاب تابان
روشن گشت و رخشان
دراین ایام تابستان تابدار
بینی به هر جا  گرمای فروزان دادار
بگفتم با تو خواهم ماند همواره
نخواهم رفتن ز ایدون یکباره
نروم به هیچ کرانه
چو بشکستند عهدو پیمان را
بی خبر بودند ز وفاداری
ناگه دمید آن سوز زمستان سپید
نهان کرد آن تن داغ زمین رخت سفید
نهان بود برمن که وفاداری
مینشاند مرا بر خاک زاری
هوا سخت سرد و غلا و برف
هم اکنون شدم تنها دراین دنیا وصف
و تمام راه های رفتن همه حذف