از منوّر نامه‌ای دریافت کردم نوشته بود:

برای‌ام از زادگاه‌ام حرف بزن ناظم!
از صوفیه وقتی خیلی کوچک بودم رفتیم
اما زبانِ بلغار ی را می‌دانستم... ...

آفتاب کژتابی کرد
بلند شدم، خودم را زدم به بیداری
به شهر روانه شدم با دل‌تنگی‌های مخملی در تن‌ام
نبض‌اش را گرفتم
چراغ‌های راهنمایی هنوز روشن و خاموش می‌شدند
شاید تاریخِ انقضای‌مان را در پیشانی‌مان ...

در تمامِ طولِ راه‌آهن راه رفتم
آسمانی سیاه هم‌راه‌ام
راه رفت ...

این پرده‌های ساکت، دیوارهای ساکت
گاه می‌بینی از آب‌ها عمیق‌تر هستند
سرزمین تاریک شب شروع می‌شود ...

همه چیز مثل دیروز است
خواب ابریشمی تن‌ات
کوه‌های برفی بینگول*
پشیمانی‌ها
دردها ...

گل من!
آب جاری، در گذر است و می‌رود
یک ابر
ابری که عبور می‌کند از بالای سرمان
پشتِ در و پنجره‌ام مرگ ...

مثل انسانی که در آینه ها منعکس نمی شود
مقابلت ایستاده ام
می بینی؟

در تلاقی بودن و نبودن، از کنج خلاء
تو را صدا می زنم
می شنوی؟ ...