شعری از مریم اسحاقی

خاموشی بنفش

از مه به مه

از شیرابه به شیرابه

گیاه-معشوق ناتمام

با میوه های بنفش

دندان های سنگی در پشت کوه قاف

پنهان

پنهان کنید معشوقه ای بالدار

که از دهانش سنگ می روید

از دست هایش زباله

شیرابه ای سیاه

شیرابه شعر می شود

توی مغزهای پاکیزه

شیرابه شعر را پر می کند

شیرابه اتوبوس را

شیرابه زندگی را

معشوق پنهان می ماند

شاخ نبات

دایره چاله شیرابه می آفریند

معشوق ناتمام

با چشم های سنگی

با میوه های بنفش

به کافه فراموشی می رود