شعر از همان اول رفت و آمد خودش را بین پرده های زمان و مکان خیلی روشن نشان می دهد : گاه در زمان جنگ است گاه در زمان حال و وضعیت کنونی و این رفت و آمد تقریبا تا آخر شعر هست و به نوعی شاعر با این تردّد و سیالیت بین مقاطع زمانی و موقعیت های مکانی در پی پیش چشم خواننده ...

کلمات ام ترک
لبانم ترک ترک
حرف هایم خشک / اشک خشک / چشم خشک
سلّه بسته دهانم / زبانم / انگشت هایم ...

کار شاعر تصرف است ، تصرف در تصاویر، در روایت ، در زبان ، در جهت رفت و برگشت ، و تداخل مشاهده و بازنمایی ، در برجسته یا کم رنگ کردن ، دربرهم ریختن تداول ها و .... وهرچه این تصرف هنری تر ، جذاب تر ، و درگیر کننده تر باشد شعر نافذتر و با وجود خواننده یکی شونده تر است و راهی باز می کند که می تواند متل رودی آرام یا آبشاری تندبار در نهاد وی برود و ادامه یابد ...