شعری از محمدرضا جعفری

طلیعه ای بنام

گیسو فتاده ای به اشک

بانگ ِ تیر و

طلوع ِ چندباره ی صبح

                             نیمکتی نشسته بر نظر ناظر

در خیابان ِ یخ زده

خون تزئین ِ فضاست

انجماد ِ رنگ

در قوس ِ بی بازگشت ِ نور

پایان ِ تقویم است

امتدادِ تاریخ

حکایتی فردی از زوال ِ جمع

در هم شانگی ِ تودرتوی ِ گورهای ِ نامحدود

از خاطرات ِ به هم بافته ی قوم

در شب ِ زفاف

به صبح ِ کار و جنگ

و صدای نامفهومِ تیر

تیر ِ گرما   تیر ِ ایهام

و قیژقیژ ِ  چرخ های ِ لودرِ    به دشت

که مفهوم

تلاقی نور است و صدا و خون

در روز ِ بی معنی    شب ِ مبهم

گردش بی مدار ِ سر

در گیج و واگیج ِ انگشت های اشاره  

                        چشم های کور

که مصداق را مه گرفته است.

طلیعه ای بدنام

ریشه خشکیده ای به اشک

صدای پرواضح ِ نور

پیچش ِ رنگارنگ ِ فضا به سطح

عریانی ِ قوم  در بیابان ِ گرگ و میش

و نیمکتی که مجال ِ تامل نیست

ایستگاه ِ رسیدن است.