فرابگیر مرا ای صدای صدا!
که گوش بیاورم با دو گوشواره‌ی مروارید
فرابگیر تا فرابگیرمت از جان ...

اول «صدا» پدرم بود ،
بعد یک قطره «اشک»،
بالاخره مردی که دهان نداشت
و زمین مه‌آلوده مادرم.
گفتم چگونه سنگ باشم در ابدیت بی چراغ ...

نمی‌توان به درون‌گرایی درخت‌ها پیچید و برون‌گرایی باد...
نظم خیالی فصل‌ها
ما را به بوی علف سوق می‌دهد
یا به خواب‌های زمستانی...
چگونه دست به ترکیب زندگی بزنم
در تنگ این غروب ...

سنگ روبه‌روی سنگ
سنگ خیره به سنگ
و آن خیال منعطف از میان ما گذشت
با دست‌های رو به تزاید
که سنگ را به سنگ گره می‌زد.
دیدی چگونه دمید آن ستاره‌ی سرخ ...

سال‌های خورشیدی می‌چرخند
با آبروی زمین _که در چمدانی جا می‌شود_
فرو که بپاشم
زمین نفسی عمیق می‌کشد ...

از جست‌وجوی وطن برگرد
ای باد
ای منادی اندیشه‌های دور ...

از آب‌های پر از کوسه می‌آید
من از خواب‌های عمیق بی رویا
او از دهان بی خاطره
من از تابستانی فراخ
چگونه قرار بگیرم در تاریکی چینه‌دان
انگشتانم را فریب بدهم ...

خوش دارم این روان گزیده را
روانه‌ی خیابان‌ها کنم
و فیل‌های مست را برهانم.
شرور و مبارک ...

این خاکستر کیست در هوا؟
این جمجمه برهنه در آینه چیست؟
زمین زاده توست
و باد که ﮔﻞهای سرخ را ...