شعری از آهمت سلچوک ایلکان
ترجمه از شهرام دشتی

شعری از آهمت سلچوک ایلکان Ahmet Selçuk İlkan
که در ایران به احمد سلجوق ایلکان و گاهی هم به ایلخان مشهور است
ترجمه از شهرام دشتی

 

Adı Gül'dü


Adı Gül'dü
Gülleri severdi en çok
Güldü mü güller açardı gül yüzünde
Güllerle bölüşürdü yalnızlığını
Hep gül beklerdi sevdiğinden
Bir de 'gül mevsimini' takvimlerden
Bir gül kokusuna
Bir de 'gül reçeline' dayanamazdı
Hep güller kurutmuştu
Hayatının en hazin sayfalarında
Hep gülerek büyütmüştü sevdasını
Ve her sabah
Bir gül gibi bırakırdı tebessümünü sofraya
Tıpkı sımsıcak bir ekmek gibi
Ahşap bir evin avlusunda
Mis kokulu gülleri derlerdi
Ve bütün sırlarını sadece güllere söylerdi
Ne zaman bir haksızlık görse
Kanayan bir gül gibi
Ahh bu dünyada
Gülü gülle tartsalar derdi

Ne okur ne yazardı
Ağlasa gülleri sular
Gülse gülleri okşardı
Ama ne zaman içli bir şarkı duysa
Güllere bakar uzun uzun dalardı

İşte öyle bir çiçekti
Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi
İşte o kadın
Benim annemdi.

Bir bilseniz
Ne güller yeşertti hayatın dikenlerinden
Dökerek gözyaşını
Ve şimdi
O güller süslüyor onun mezar taşını...


 

نامش «گل»بود


نامش «گل»بود.
بیش از هر چیزی، به گل عشق می‌ورزید.
هنگام خنده، گل‌ها شکوفه می‌زد در گلِ روی‌اش.
تنهایی خود را، فقط با گل‌ها قسمت می‌کرد.
از کسانی که دوستش داشت، همیشه در انتظار گل،
و نیز در تقویم‌ها، در پی فصل گل بود.
شیفته‌ی بوی گل،
و نیز گلاب بود.                 
همیشه، گل‌های خشک شده را،
درلابه‌لای برگ‌های زندگی حزینش می‌گذاشت.
مدام با گلخنده‌هایش، پرورده بود عشقش را.
هر بامداد، مثل نان داغی،
تبسم‌هایش را چون گلی سر سفره رها می‌کرد.
از حیاط یک خانه ی چوبی،                
گل های عطر آگینی گلچین می‌کرد.
اسرار دل خود را فقط با گل‌ها باز می‌گفت.
وقتی حق‌کشی می‌دید،
چون یک گل زخمی، آهی می‌کشید و می‌گفت:
-آه...ای کاش،
در این دنیا،
گل را با گل مقایسه می‌کردند.

نه خواندن بلد بود، نه نوشتن.
هنگام گریستن، گل‌ها را آب می‌داد
و هنگام شادی، گل‌ها را نوازش می‌کرد
هر وقت ترانه‌ی دلنشینی می‌شنید،
دیده به گل‌ها می‌دوخت و به اندیشه‌ای ژرف فرو می‌رفت.

آری... او همچو گلی بود.
او، در سرآغاز شعرم، قلمی با نوک گلی بود.
آری ... آری... آن زن،
مادرم بود.

اگر بدانید که،
اشک ریزان،
چه گل‌هایی پرورش داد از خارهای زندگی!
و اکنون،
آن گل ها زینت‌بخش سنگ مزارش شده اند...