شعرهایی از سحر بنی مالک

1

تمام آبگرفتگیِ این سرزمین

زیر سر بالش من است

کبریتی که از سوختن هنوز دود می کشد

مشعل ها را روشن نکرد

و نگهبانان خائن

هر کدام

دست در دست یک ستاره

از آسمان بیرون رفتند

خوابزده شده ام

دو گوشه ی سرزمین ام را می گیرم

می چلانم

می تکانم

لای کتیبه ها مخفی اش می کنم

و در دل کوههای بیستون اش می میرم

فردا

شاید باستان شناسی پیدایم کند

2

لنگه ی چوبی در

کنار لنگه ی آهنی چفت نمی شود

حالا تو

هر قدر که می خواهی

اتاق را

با دستهای من وجب کن

باز هم یک جای کار قیژ قیژ می کند

3

تو تنها بازمانده ی این اتاقی

نه جنگ

نه زلزله

نه    نیازی نیست

بروی

دیوارها خودشان فرو می ریزند