می‌گویند:
-مردم!
-مردم!
و نام می‌بری از او که در بُن چاه افتاده اسمش
بالا نیامده از دالان‌ِ دهان‌ ...

که حروفِ ...
بریزد از لای دندانِ عفونت
پخش در خانه شود
حروفِ وقتی صدا نمی‌زنمت به نام .
چشم که بچرخانم دورِ دهان
صبر بردارم از زبان و
هی ببلعم شیونِ روز ...

پس برخاستم
از قوز کمر
با جریان خمیده‌ی در رگ‌هام سرخ
با معاشرتِ سالیانِ زخم و پوست
که بارها
لهیده
می‌نشستند به هم ...

تو میروی و هرتکه از رفتنت به سمتی می رود
از همه طرف صدای تو می آید اما
صدای خون تو
که در خاک است و می گرید
می گرید و نمی جوشد ...

کنار بزن پوستت را
عبورم بده از مهره های گردنت
ببینم زیبایی ات درد می کند
...