شعرهایی از علی باباچاهی

میگویند چی؟

به این حالت نمی گویند مراقبه   مکاشفه   مرافعه!
تعلیقی ست که به مستی هم می زند وُ شاید هم نه!
دیوان وحشی بافقی هم تکلیفم را تا حدّی روشن نکرد
                                                          چه تفّألی!
با لحنی گفتاری دیداری تازه کردیم بعد از مدّت ها
این تغزّل امّا بوی الکل سیب وُ گلابی می دهد
پس پس پس روی طناب پوسیده راه می روم در عینِ هوشیاری
متخصّص اعصاب (خواب نمی بینم) با دوچرخه ی قرمزش روی اعصابِ
کاشیکاری شده ام دور می زند
رکاب می زنم وُ از قصر یخ   بالا می روم وُ نمی ترسم
ترسید وُ آب نباتی بلعید وُ (مکان؟ مطب/ همان مطب!)
با صندلیِ چرخان وُ رطیلی اش نمی ترسیدم که آمد به طرفم
به طرفم آمد وُ من با تعیین وقت قبلی گفتم که
دکتر گفت این مورچه هایی که بر بدن ات راه نمی روند/ نمی روند که!
فکر زمستان کرده بودی اگر کفترها دو سه بار تا حالا در
کف دست ات تخم های طلایی گذاشته بودند در کف دست ات
آهنگری هم شد کار؟ دنگ دنگ دنگ!
منشی این صحنه در شکل های متفاوتی در نزده ظاهر شد و
                                                                                گفت  

نرفته بود که

روی هر پلّه یک نفر ایستاده دست تکان می دهد
سبقت می گیرند امواج از هم که نزدیک تر بشوند به من
دریا از کجا پیدایش شد که این همه کوزه زوزه می کشند؟
آن کس که پشتِ پای تو می پاشد آب نمی داند که نرفته
                                                               برمی گردی
برگشته ام از دریا وَ کشتی های کاغذی ام را گذاشته ام که خشک بشوند
                                                                                       در آفتاب.
فعلاً!
صد سال پیش هم که رفته بود از این جا نه فقط رفته بود
برگشته ام از خودم از خانه ام از گورستانم
و از همه ی «از»ها برگشته ام از

چل روز گذشت وُ سنگ قبرم نه بنفشه زار شده
                                            نرفته برمی گردی!
عکس هایت را دیروز از کوچه کوچه   یک یک یک   کندم وُ امروز
یک گوشه جمع   خاطرجمع!
آتش!

چشم هایم را برداشتم از چند نقطه که گُل انداخته بود روی پیرهنم
در چند نقطه ی دنیا نیز مردانِ پشت به دیوار
برداشتند از چند نقطه ی روی پیرهنِ شان چشم هاشان را برداشتند
گُل انداخته بود وُ برداشتند
دل کندن سخت است از
و زنبورهایی که بر بدنِ برهنه ام چسبیده اند را