فکر نمی کنم بتوانم به چیزی اشاره کنم و بگویم این یک نشانه نیست چرا که دقیقا همین عملکرد من خود یک نشانه است، مثلا این خود میتواند نشانه ای باشد که بر وجود حس بینایی من دلالت میکند. به تعبیری می توان گفت هر چیزی در حقیقت خود یک نشانه نیز هست، نشانه ای که در ابتدایی ترین نوع خود باعث میشود وجود خود را در هستی نشان دهد، پس می توان ...

هرگاه با اینچنین اثری که فاقد عنوان است رو به رو می شوم، از خود می پرسم که آن چه عنوانی است که می تواند این اثر را تا پایان خود همراهی کند بدون آنکه بر عنوان یا اثر ظلمی روا شده باشد؟ باری نگاهی هرچند کوتاه به یک احساس می تواند خوب یا بد بودن آن را تشخیص داده و رد پای نشانه های شعری را تا رسیدن به عنوانی که خود گویای آن است، دنبال کند. خوب آنچه مسلم است هر نگاه به مصداق در ابتدای خود همیشه سطحی و ظاهری ست ...

گاهی باید گفت که نباید آنگونه که مولف هر اثری میخواهد به اثرش نگاه شود، نگاه کرد. خوب شاید بپرسیم چرا؟ پس چگونه باید به یک اثر نگریست؟ جهت روشنگری لطفا به این مثال توجه کنید:
من در یک اثر، مضمونِ دایره ای چهار گوش را از آنجایی که میتوان دایره و چهار گوش را توصیف کرد ، توضیح می دهم ،اما آیا دایره ای چهارگوش را میتوان بعنوان یک حقیقت خارجی پذیرفت؟ پس اولین وظیفه ی یک مخاطب آن است که بداند آیا نگاه مولف از جزء به کل یا از کل به جزء نسبت به مضمون درست است یا ...

میان زبان و شعر چه روابطی وجود دارد؟ چرا در یک متن، کارکرد زبان در موضوعنمی تواند یکسان باشد در صورتی که موضوع در زبان یکسان است؟ ما در یک متن یا گفتمان چگونه زبان شعر، فلسفه ، تاریخ ، دین و غیره را از یکدیگر تشخیص می دهیم؟ ...

انسان پییش از آنکه با نشانه ها کوچکترین آشنایی داشته باشد با مفاهیم آشنا بوده است، مثل مفهوم نشانه هایی مانند آب، خاک و درخت که فکر میکنم از اولین مفاهیمی بوده اند که انسانهای اولیه با آنها سرو کار داشته اند و همیشه سعی بر انتقال این مفاهیم داشته اند. سختی انتقال مفاهیم انسان را به اشاره های نزدیک کردن به شی مورد نظر وا میداشت اما گاها بشر از اشیایی که قرار است مفهومشان را انتقال دهد دور بود مثلا به هنگام تشنگی که ...