شعری از محمد جانفشان

"سرودی بر گستره"           

نویسنده: محمد جانفشان

پنجره ها دست تکان می­ دهند

پیچکی دست ها را به هم سبز کرده است

خنده­ ی آسمان،

آبی،

ابرها در افق

کف می­ زنند

با قایق­ های سفیدشان پارو می­ زنند

تا سرودِ عرق کرده ­ی کبود

می­ شتابند

تنهایی در قفس

هضم می­ شود

زنجره­ ها از ضجّه برمی­ خیزند

در آفتاب

دراز می­ کشند

لاک­پشت ها از سنگر های استخوانی

بیرون می­ پرند

سنگر اسطوره می ­شود

حلزون­ های در خویش فروشده

خانه­ های آهکی را به دریا می­ برند

برای ماهی ­ها

*

کلاغ­ها و مارمولک ­ها باهم قدم می ­زنند

شادی غلت می­ زند در چهره ­ی بچه­ ها

و دیگر در لانه گنجشک ­ها

دست کودکی

هوس نمی­ شود

مردم در خاک

اکسیژن می­ کارند

و روز

استخوان می­ ترکاند

**

و تو هرگز

از پلکان نگاه­ ها

بالا نخواهی رفت

در خیابان­ های پر از عاشق

و ستاره بارانِ باران

بر خنیاگرانِ اشک

که سرودی شدند بر گستره.

                                                                بهمن 1393

www.janfeshan.ir