و این‌که چیزی نمی‌گویم
یعنی پراکنده شدم در برف
در سبلانِ قِّله‌ها
در بابک‌ و بازوها ...

راه افتاده‌ام
به دنبال پیری راه افتاده‌ام
بلند برمی‌دارم
کوتاه‌تر قدم‌هایم را
بلندتر می‌شود
کوتاه
می‌ایستم ...

محبوبم!
بی تو ایستاده ام
در ساحل ایستاده ام
غوطه می خورد
فکری که با من زندگی می کند ...

و من
تازه فهمیده‌ام:
انگشتان دست راست تو
کوهنوردانی هستند ...

یکی از ما دو نفر
انار خواهد شد
بزودی از درخت می‌افتد
دست و پایش نه
دلش می‌شکند ...