و من چقدر شرمنده ام از این نوشتن های پس از مرگ. چقدر بیزارم از این سنت که می گذاریم وقتی یکی مرد، قلم برداریم تا در مرگش سوگسرودی بسرائیم یا سوگناسرودی. و بگوئیم که من هم او را می شناختم و با او دوست بودم! و چه دشوار است انجام این کار، چرا که در کنار این شرمندگی و بیزاری، همیشه نوعی ناچاری هم حضور دارد که دست و قلم تو را به کار می اندازد. آخر مگر می شود در مرگ دوستی، نه، در مرگ یکی از همخانواده های خود، از خانواده واژه و قلم، سکوت کرد ...