شعرهایی از حمیدرضا اکبری شروه
نویسنده : حمیدرضا اکبری شروهتاریخ ارسال : 14 اسفند 92
بخش : شعر امروز ایران
شهر را به مسافرتی اجباری رفتم
باران بر بام
یادآورخمسه خمسه
بر فصل کودکی ام
تا شعر به من رسید
هاشور زد
چکه چکه
چ
ک
ی
د
مادرم در باران جنگ رفت
در فصل جنگ بزرگ شدیم
گلوله را فهمیدم
گلوله فهمم نکرد
گرسنگی را خوردم
هوای تازه نداشتیم / حوا نبود
شهر را به مسافرتی اجباری دور شدیم
پرنده شدیم !
و حوصله اتفاقی که نبود
اتوبو س ها را پیاده می شدیم ...
یکی –یکی
و در نور کوتاه از سقف خانه ها گم می چرخیدیم
باران مرا جنگاورکرد
که خانه ای ندارم
مادری نماند
گندم سوخت
داس شکست
آوارگی سر از من در آوردم
رادیو اما چیزی نگفت !
حماسه را آفریدم
با دخترانی که مو هاشان را رنگ کرده ماندند
تا در خوابهای دورشان مادر شدند
هشت از سال کذشت
هر کدام جنینی سقط شده
به آینده آوردند
تا جنگ دموکراسی صلح گرفت
حالا دنیا چقدر کوچک می رود
خانه ای می کشم
کودکی ام درونش بازی می کند
با مادری که پدرش منم !
حمید رضا اکبری شروه -1392-مهر –اهواز
ناف آسمان را که ببرند
الفبای روزمرگی
ته شعرم !
مرثیه ساز دل خویش شدم
روز نمی خواهد
شب گریه بهتر حال می دهد
روی خودم راه می روم
کسی نمی فهمد !
خوابهایم خیس از چشم تاریکی می ریزد .
دارم داستان می شوم
مردی که برای مردانگی آمد
بکارتش را باد برد
ختجر خورد
و از سمتی سقوط کرد .
تفنگ را کنار پرچم
انگشت فاجعه رقم زد .
الفبای روزمرگی ام
در ته دفتر شعرم نوشت :
دمکراسی از دماغ فیل افتاده
و من هنوز خیسم از گریه های مقدس
ناف آسمان را که ببرند
دوباره من به دنیا نمی آیم .
حمید رضا اکبری شروه -1392-مهر –اهواز
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
