معرفی " رقص واژه ها " مجموعه رباعی شکسته حسن نیکوفرید/ با مقدمه هوشنگ جالنگی

"رقص واژه ها " در رباعی شکسته

مجموعه شعر

حسن نیکوفرید

ناشر : انتشارات نصیرا

www.nasirabook.com

شمارگان : 1200

قیمت : 4000 تومان

 ای سهم من از

                       موهبت انسانی                            

ای نیمه ی موجود                      

                       ولی پنهانی

بیدارم و خواب

                   در پی کشف توام

ای رقص کمال

                  شادی پایانی

مجموعه "رقص واژه ها" در رباعی شکسته نخستین مجموعه شعر "حسن نیکوفرید" شاعر ساکن گرگان می باشد که انتشارات نصیرا آن را در  پاییز سال 1392 به زیور چاپ آراسته است . این مجموعه  مشتمل بر نود و نه رباعی نیکوفرید در 75 صفحه با پیشگفتار استاد "هوشنگ چالنگی" شاعر توانا و از بنیاگذاران جریان شعر دیگر در دهه 40 می باشد . هوشنگ چالنگی در درآمد این مجموعه آورده است :

[ ای سهم من از موهبت انسانی] این همان خیام است که شاعرانگی و اندیشه را دیگر گون عرضه می کند [ای نیمه موجود ولی پنهانی] آن چیزی که حسش می کنیم و دوست داریم به چنگش گیریم و لمس خود و دیگرانش کنیم.

آیا درست است که این رباعی مرا بیاد ذرّه ی خدا می اندازد کوچکتر از اتمی که موجود ست و دیده نمی شود . رباعیّات دوست عزیز من [حسن نیکوفرید] و ضعیت زیبایی شناسانه ی دلنشینی دارد . طبیعت نگری هایش که انسان را به یاد نیما می اندازد. درست مثل نیما که (شیشه) و (نقشه) را آنگونه استفاده کرد که خواننده دریافت (آه ....پس همه ی واژه ها می توانند شاعرانه باشند) و (کفل) و (رمه) در این رباعی زیبا [برپشت کفل رمه به خون ترسیده = چوپان به دو پلک خواب را بوسیده = چون زوزه ی گرگ و باد پیمان بستند = مه گرد رمه حریر خود پوشیده]

می دانیم یکی از کارهایی که قدرت یا ضعف شعر را نمایان می کند ترجمه اش به زبان دیگری ست. دو مصرع اول و دوم رباعی (16) را به هر زبانی که می دانید ترجمه کنید می بینید که از قدرت و زیبایی آن چیزی کم نمی شود.و رباعی هایی که در ابتدای این نوشته آورده ام نیز همینگونه اند.

رباعی (18) باز عناصر نگری باز گوشده توسط استعارات که زیباست. باز می گویم شاید برای اولین بار است که در رباعی مدرنیزمی ایجاد شده که طبیعت نگری یی ست جذاب و هر خواننده ی چون من متوجه ی این وضعیت می شود.

گمان دارم اگر خیام عزیز می بود این رباعی را به جان دوست می داشت.

[ای گم شده در پیرهن شیدایی = در باور توست اسم شب تنهایی = هستی و مجاز خانه ات آینه ها = پیدایی و گم ، گم شده در پیدایی]

بخصوص مصرع سوم مملو از سوررئالیته ی دلنشین .

نوع  Erotismدر رباعی (98) آنگونه ست که حس جنسی پدید نمی آید و تنها زیبایی در هاله ای از اندوه را می بینی .  مثل ( زن من با نافی از آب نوشیدن فعله ها ) ی اندره برتون.

دوست می داشتم به صورتی در خور درباره ی رباعیات ( رقص واژه ها) ی دوست مهربانم نیکوفرید می نوشتم ولی پیری ست دیگر. اما شادمانم که اهل شعر سرزمینم درین رباعیات آنچه را که دلنشین ست و موجود، خواهند دید و بازگو خواهند نمود.

رباعی (3) چقدر اندیشه و چقدر شاعری به اجبار ذهن به عمق نگری می رود و از اینگونه چهار تایی ها در این کتاب فراوان است. شادمانم که با چند بار خوانی   زوایای ارزشمند این کتابرا متوجه می شوم و شادمان و مطمین که خواننده ی  شعر شناس ، ارزش های موجود در این کتاب را بهتر از من خواهد شناخت.

رباعی (49) با صیغه های زیبایش از سوررئال و ایجاد جاذبه برای ورود به تصویرهایی بس شاعرانه. اینگونه چهارتایی های موجود در این کتاب انسان را به بازخوانی برای یافتن زیبایی های دیگر می برد.

هستی نگری دقیقاً خیام وار و گاه نازک بینانه تر، از ارزش های دیگر این کتاب است. من جسته گریخته در مورد این کتاب نوشتم و به همین لحاظ شرمنده و آرزومندم دیگرانی این کار را منسجم و پیگیرانه انجام دهند که این کتاب در خور این کار است.

و حالا خوانش آثاری از این مجموعه :

یک ابرِ سیاه

                    گیسوان را افشاند                              

 صد دانه ی چون صدف

                               در آن بود

                                           تکا ند

بر دست نشست دانه ای

                              بوسه زدم                           

تبخیر شد از شرم

                        بجز قطره

                                     نماند                            

گر شاه تویی                              

                     به غم بگو دور شود   

  ما زنده بمانیم و

                     اجل گور شود

این پیله که می تنیم ونامش هستی  

   ارزانی پروانه و زنبور شود

تاریکی شب 

                     که بال خود را وا کرد              

هر جا که رسید

                   رقص ِ بی پروا کرد

فریادتوهم :

             هان!

                     ای روزوَشان                                    

 دیدیدکه  دشنه ام

                          شفق بر پا کرد

بیداری تو

                 جلوه ی خوابیدن داشت                  

چون شور فقط

                  توان تابیدن داشت

از رعد

         دلیل خنده پرسیدم گفت:                            

   یک ابر عقیم

                   قصد باریدن داشت

ای گم شده در

                         پیرهن شیدایی

در باور توست

                  اسم شب

                               تنهایی

هستی و مَجاز

                  خانه  ات آینه ها

پیدایی و گم

                 گم شده

                           در پیدایی