شعرهایی از فرشته وزیری نسب

1

کاش هستی خود را دچار تاخیر می کردم

مثل قطاری که دیر به ایستگاه می رسد

و تنها مسافرش را در امتداد ریل ها می کارد

کاش وقتی به ضمیر "من" بر می گشتم

هیچکس پشتش نبود جز گیسوان سیاه یک صفر

و دستانی که شمارش نمی دانستند

کاش دهانیدر مرکز این هستی بود

با یک پیاله که مدام از نور پر می شد

و چشمانی که پروانه های در حال خیزش بودند

کاش می شد این وجود را ذره ذره بازیابی کرد

در گلهای گلدان،در صدای بی وقفه باران

 در بادی که لای پرده ها می رقصد

و ناگهان می ایستد.

تمام.

فرانکفورت

دسامبر ۲۰۱۳

2

با من زندگی می کند

اما تلفظ نامم را هنوز خوب نمی داند

برای همین هیچ وقت صدایم نمی کند.

هر صبح

از میان در های مختلف که رد می شوم

به او لبخند می زنم

تا تصویر خوشبتخی باشم در میان درها

 تمام روز

به چمدان های ناگشوده درونم فکر می کنم

که هنوز سرزمینی ندارند.

هر شب به جای خالی اش می گویم

"شب به خیر"

و او از ابر اطلسی جواب می دهد:

Gute Nacht

برای درک حس رگ هایم

باید تلفظ دلتنگی را یادش دهم.

فرانکفورت

ژانویه ۲۰۱۴