شعری از نعمت مرادی

خودش را گودبرداری کرد
سایه ای ضدنور
درهزارتوی ذهن
با شمعی دردست
با مرگی درپا
دست کشیدروی پیری اش
جسدش را نوازش کرد
برگشتم
بدنم
بوی تند جلبک می داد
بوی ماهی مرده
سردابه ای نمور
دراتاق
سایه ای هستم
که از آیینه
عبورمی کند
ازخودم هم
خودم را
اما
با این همه هیچ بر تن
بخیه نمی کنم
پنجره
خودش را روی ریل اش می کشد
احساس خفگی می کند/پنجره
اتاق مسموم شده
این اتفاق
برای من هم افتاده
کناردوپنجره کوچک
گاهی دراتوبوس های شهری
هیچ کس
اما مرا نمی بیند
برمی گردم
دست می کشم روی کودکی ام
کودک تنهاست
اتاق تنهاست
بدون هیچ اسباب بازی ای