شعری از شاعر ترک «تاهسین ساراچ» (تحسین ساراچ) Tahsin Saraç
برگردان: زامان پاشازاده

خفقان

آیا به ستوه نمی‌آیند

کوهها از نشستن، آبها از جاری شدن

و خورشید هر روز با جهت گرفتن به سمت همیشگی‌اش،

از شرق طلوع کردن و در غرب غروب‌ کردن؟

آیا به ستوه نمی‌آیند

سیاه از سیاه بودن، سفید از سفید بودن

آیا گل نعناع همیشه بوی نعناع خواهد داد

آیا این صخره‌ها حرفی نخواهند زد

همینطور در خانه‌هایمان خواهیم ماند

و پاهایمان جدا نخواهد شد از زمین؟

آیا به ستوه نمی‌آیند

این بی‌کرانگی از پوچی؟

آیا راز هستی فاش نخواهد شد؟

باز هم‌ ناشناخته خواهد‌ ماند این جهان؟

ستاره‌ها همچنان از دورها پوزخند خواهند زد؟

آیا به ستوه نمی‌آیند اصلا به ستوه نمی‌آیند؟

آفریدگار و آفریده از اینکه تغییری نمی‌کنند؟

Boğuntu

Bıkmaz mı

Dağlar oturmaktan, sular akmaktan

Ve güneş her gün doğrulup

aynı yöne

Doğudan doğup batıdan batmaktan?

Bıkmaz mı

Kara, kara olmaktan; ak, ak;

Hep nane mi kokacak nane çiçeği

Konuşmayacak mı hiç şu kayalar

Evlerde mi oturacağız hep böyle Ayağımız kesilmeyecek mi topraktan?

Bıkmaz mı

Anlamsızlıktan şu sonsuzluk

Gizi çözülmeyecek mi oluşun

Hiç mi bilinmeyecek şu evren

Yıldızlar sırıtacak mı hep uzaktan?

Bıkmaz mı, ama hiç bıkmaz mı Yaratan, yaratılan aynı kalmaktan?