شعرهایی از علیرضا دانش پژوه

«به وقت من»

بد نيست

اين جا هوا

كمي تا قسمتي ست

كه نزدﻳﻚتر نيايد

و جناب كُنت

وارونه

از خواب خفاش

بيدار نشود

*

به وقت من

ماه

پشت برجﻫﺎي ساعت لندن

پنهان شده است

به وقت من

برف سنگيني از زمين

به آسمان رفته ست

*

به خدا جناب كُنت

بين راه رفتن روي برف و سيگار

شباﻫﺘﻲﺳﺖ

كه هي با شما

               اشتباه ﻣﻲشود

*

سپس ويولن

زير ﻣﻲزند

رگﻫﺎي گردن دختران رختشور

متورم ﻣﻲشود،

و نقاش از تشنگي

خودش را رنگ ﻣﻲكند،

و بعد ﭼﻠﭽﻠﻪهايي

كه گلو را بدرّند و بي بال و پر

روي خاك بيفتند

*

مه صبحگاهي

پيرمردي

كه فاﻧﻮسﻫﺎي بلند خيابان را

يكي يكي

روشن ﻣﻲكند

- نه!

نترس خانم

من ساعتم را به خودم

دستبند زده ام.

2

چرخید شیر آب

و باد در لوله ﭘﻴﭽﻴﺪ

و رنده شد از دوش

بیرون ریخت

همیشه

نمکِ چشمهاش ﻣﻲسوخت

و شن، لای موهاش بود

و کف ﻣﻲﻛﺮد لبهاش

این بد بود

و داخل ِ این زندﮔﻲﻫﺎ نبود

ﻣﻲدانست

و خسته شد، تیغ زد،

                                  تلفن جیغ زد

- ( نه! نیستم آقا! )

و صدای مرغان دریایی

  روی دیوار

        لخته ﻣﻲﺷﺪ.

3

موهای مُشَوَّشَت را بیار جلو

بگذار با جیغ ترمز

روی سطرها

لبِ تیزِ جدولی سرد    سوراخ کند

پیشانیِ مفهومیِ واژه ای را

که از صندلی جلو    پرتاب شد

و می خواست خیر سرش

عضوِ

شاخه ی سیاسی شعری باشد

که در حیاط آن    کارگران

مشغول یک پِرفورْمَنْسِ بی نظیر باشند

حالا   خون بیار   باده ببر

اگرچه کَبّادِه ها را برچیده باشند   از کافه ها

و خفقان این کِراوات   نگذارد

حتی دو سطر بالاتر   کسی

سیگارش را    بر عکس کسی

روشن    یا

خاموش کند.

4

پلان اول: صبح

الهه ی شعر به در ﻣﻲکوبد.

از گوشه ی پتو نگاه ﻣﻲکنم

گنجشک سر قرار دیشب

روی شاخه یخ بسته ست.

پلان دوم: ظهر

سگی به سمت من ﻣﻲآید

به پیشوازش ﻣﻲروم

راهش را تغییر ﻣﻲدهد.

پلان سوم: عصر- خیابان

-  کسی نمانده آیا

سر در چاه کند

               با آسمان سخن بگوید؟!

زنی گرفته دستم را

به قهوه ای داغ

دعوت ﻣﻲکند.