تشخص بخشي و تاكيد بر كيفيت حضور و پيشنهاد آفريني هاي عمده اي كه دردهه ي هفتاد دوام و قوام يافت،آن چنان كه علاوه بر«شعرهفتاد»،نيز معطوف به تلقي هويت منحصر و ويژه ي شعري شد،چنان كه بعد ازدهه ي چهل،هيچ دهه ي اين چنين مورد بحث،بازنمايي،نقد و چالش قرار نگرفته است،درباره ي شعر دهه ي هشتاد مصداق پيدا نمي كند، و شاعراني كه در اين دوره گام هاي آغازين را برداشته اند هم برآن اصراري نداشته اند،با اين وجود بحث را از شعر جوان دهه ي هشتاد آغازمي كنيم تا به سويه هاي ديگر آن نيز برسيم،با توجه به آن چه ...

بارها
به قلمرو خود
نظر انداخته بود
سوگند درجیبش
بارها
گندیده بود
زیبایی بلقیس
گندیده بود
...

خوابگاه
تنهایی را
برای هزار نفر ارائه می دهد
هنوز
دیوارهای خانه
می تواند
به هم بریزد من را...
مرتبم کن
...

هرازگاهی ما نگرانِ آینده یِ رومان می شویم، امّا کمتر پیش می آید دلواپسِ آینده یِ ژانرهای لازمانی چون شعر و دراماتیک بشویم. هارواردِ سال۱۹۵۰شاهدِ بحث هایِ دامنه داری در باره یِ سرنوشتِ رومان و تِرم هایِ شکست و فنا است. اما به واقع عمر این بحث ها به روزگارِ هِمینگوی، فالکنر، بِلو با نوشتنِ «ماجراجویی هایِ آگیه مارشل» و نورمان میلر می رسد. ...

از تاکسی پیاده شد. کوچه تنگ بود و اینجا و آنجا چراغهایی جیغ ، صورتش را روشن می کردند. وقتی پای راستش را از کف تاکسی روی کف پیاده رو گذاشت ، کفشش دیگر کفش قبل نبود. حالا یک پایش به رنگ کفش بود و آن یکی به رنگ گِل. چند ثانیه ای به جای پایش توی آن توده ی قهوه ای رنگ خیره ماند و بعد بین نور نئون ها به راه افتاد. عینک شیشه گرد آبی اش هنوز روی چشمهایش بود و به نظر نمی رسید که مرد از این قضیه بی خبر باشد. هر از گاهی دو دستش ...

هنوز ترکت نکرده ام
که در من می آمیزی
بلورین،
یا لرزان
یا مضطرب، زخم خورده از من
یا گمگشته در عشق
... ...

يك چار پايه
وسوسه مي كرد
مرد را
آن مرد خيس خورده ي
باران درد را
مي خواست ناگهان برود
پاي يك درخت
...
...

یکی از خصوصیات و نشانه های مدرنیسم در هنر ، خطر کردن است . این خطر کردن به معنای آن نیست که به کاری محیرالعقول دست زده شود و یا کاری خارج از موازین عقلانی صورت گیرد . بلکه خطر کردن در هنر مدرن را می بایست در دو زمینه جستجو كرد . نخستين زمینه خطر کردن در هنرحرکت به سمت مقولات غیرمتعارف در بستر آن نسبت به خصیصه ها و مشخصه های قابل پذيرش از سوی ...

در چنين روايتي كلمات ، صداي آواهايي هستند كه نشانه ي خويشند و درمسيرمعنا بخشي به متن به شكل گيري مجدد خود مي رسند و خودرا درخود تكثير ميكنند و نظام نشانه اي خويش را وسعت مي بخشند و آنچه از اين گستره ي معنايي شكل مي گيرد، سمبلي است كه درناخوداگاه متن در حال بيان روايت است .روايتي كه درآن استعاره هايي كه هم دست يابند و هم دور از دست . شعر و مخاطبان شعر را دريك فضاي مشترك به دور هسته اي از خيال پردازي هاي كه در آن شريكند گرد هم مي آورند .
...

عطر میدان آزادی
دور می زد
موهایم را
و گونه ام
ایستگاه آخر اتوبوسی بود
که از لبهای تو
دیر می رسید...
اگر مسافرخانه ها نبودند ...