آیا نسبیت گرایی خودش امری نسبی نیست؟ هست؟ خود امر نسبی چطور؟ آیا نسبت به خودش هم نسبی است؟نیست؟ اگر هست چه نسبتی با خودش دارد؟ اگر نیست چه نسبتی با نبود خودش دارد؟ آیا این خودش، چیز دیگری یا "خود دیگری" جدا از خود امر نسبی است؟ آیا این دوپارگی، ناشی از برداشت نسبیت گرایانه است؟ اگر هست، آیا خود برداشت نسبیت گرایانه هم دوپاره نیست؟ اصلا همین آیاهایی که می آید آیا پرسش هایی نسبی در متنی چندپاره نیست؟ ...

زير پل بي هوایِ
دست هاي تو
يك شاعر،
كارتن خواب است.
يك شاعر،
درون تو زندگي مي كند
و هر روز
چاي دم مي كند ...
...

ما جوری به هم
لب میزنیم
که یقیناً شما هم
تیرتان خطا نرود
که توی جمجمه ام
هیچ صراحتی
رسوخ نمی کند
که مریضی ناگهانی ....
...

عریان
گشوده بر تو بازوان
آسوده
ناخوانده
حضور من
حیرت تو
در بستر سایه ئ نیزار
آنجا که جاری است جویبار
...

شکار کلمه در شعر متفاوت تر از شکار کلمه در نثر و یا هر اثر ادبی دیگر است برای برقراری رابطه میان شاعر و مخاطب شعر یک کلمه ، یک تصویر و یک مصراع در شکل ظاهری می تواند خلق رابطه کند با کلمات دیگر و تصویر های دیگر در یک بند از شعر و در یک کلام با خواننده شعر . در یک قطعه از شعر وقتی عرضه می شود . ...

هرچند نان مانده یِ
زندانمان یکی ست
بیگانه با همیم و
نگهبانمان یکی ست
سگ پرسه می زنیم و
به جایی نمی رسیم
بن بست انتهای خیابانمان
یکی ست ...
...

نذر کردم که عاشقم نشوی،
از خدا خواستم وسیله شود
فکرهای تو را بخواند و بعد،
صورتت محو توپ و تیله شود
هی سرت را شلوغ‌تر کند و،
گیر چین‌های دامنم نشوی
یا دلت دشمن تمام‌قدِ،
دکمه و توری و ملیله شود ...
...

با این همه همچنان که در ابتدای متن نیز به آن اشاره شد،سید علی صالحی در حوزه ی تاثیر پذیری شاعران فراوانی قرار گرفته و توانسته است بر شاعران بسیاری تاثیر عمیقی بگذارد ،تا جایی که شگردها ی نگرشی و نگارشی و طنین موسیقایی مستتر در شعرها ، بسیاری از شاعران جوان را با تاثیر پذیری از لحن و ساز وکارهای ساختاری شعر وی با خود همراه نموده است ...

«کوکِ تهران» پیوند عقلانیت و ذهنیت در تقابل با تئوری بازی های کلامی است. فضای مه آلود پارادوکسیکال، المان های مضمونی ، چند لایه گی های تقابلی، بازآفرینی واقعیت ها صورت وانموده ای از زبانیت شعر و چالش مدرنیسم و پست مدرنیسم است. ...

به رغمِ ِخویش،
مقصودِ من از خدا تویی
در آغوش گرفتنِ تمام دوست داشتنی ها
و باقی،
تاسی است که می ریزند ...
...