مراسم نکوداشت علی باباچاهی نویسنده و شاعر کشورمان روز گذشته در سالن فریدون ناصری خانه هنرمندان ایران با حضور تعدادی از هنرمندان و مخاطبان برگزار شد. هفتادمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران به پخش مستند پرتره‌ای از علی باباچاهی به اسم «این هم یک شوخی بود» به کارگردانی مهدی خنافره و محسن موسوی میرکلایی اختصاص داشت. ...

اين فقدان ارتباط بين آدم‌ها، اشيا و محيط در روند شكل‌گيري داستان نيز ديده مي‌شود، هرچه داستان پيش مي‌رود نقاط كور و گنگ بيش از آن كه واگشايي شوند بيشتر در هاله‌اي از ابهام فرو مي‌روند گويي راوي به عمد مي‌خواهد خواننده نيز در اين برهوت ذهن و خاطره گم شده و از خود تهي شود. در سايه‌ي اين سردرگمي است كه خواننده مي‌تواند تنهايي و بي‌پناهي راوي را دريابد. ...

درمحوریت نظام جانشینی و نظام همنشینیِ؛مرزها به شکل اعجاب آوری محو تماشای کلمه می شود ، نه کلمات ،به طوری که اکثرمنتقدان دراین مقوله به کلمات می پردازند نه کلمه!چرا که ما در این محوریت فقط با یک کلمه که بار معنایی شعررا بردوش می کشد، مواجهه می شویم. مثل؛ “باد” در همین شعرهاکه به همان معنای باد به کار نمی رود در همنشینی با این کلمه با ذهن ،خیال ،فضا که با معنای گسترده تری روبرو هستند ، به عمق حادثه در شعر نیز پی می بریم. ...

یکی از مولفه‌هایی که شعر فارسی همواره از آن به مثابه شگردی کارآمد بهره گرفته است عنصر روایت و توجه به کاربرد مولفه‌های آن در خلق گزاره‌های شعری است. روایت اما در شعر معاصر مسیر تازه‌ای پیدا نمود. تخریب روایت و آشنایی‌زدایی از نحوه‌ی به کارگرفتن آندر متن امکان تازه‌ای را بوجودآورد تا در سایه‌ی آن شاعر بتواند نگرشمخاطب را نسبت به جهان و حوادث آن به گونه‌ای تنظیم کند که خود خواسته است. ...

چهار ضلعی اند
شکیل و مفید
ضروری اند برای رسیدن به نور
برای از خورشید به شب پریدن
برای وقت هایی که می زند به سرم
...

بگذار خیال کنیم
عشق قامت بلندی دارد
و نگاهی که آیینه است
و دریغ نمی شود
مثل امیرکبیر که پیرتر از این نمی شود در عکس
...

از گرما گرم کدام هنگامه
باز می گردیم ؟
که از دهان باز زمین
گام به گام
جنازه می بالد
و گور می روید ...

همیشه‌ی خدا یک نفر هست که به‌خاطرش بیاییم این‌جا. ناخوش که بشویم حالا هر یک‌مان، راست می‌آورندمان همین‌ شفاخانه‌ی بَر میدان. دکتر می‌گوید: "با خاکِ ریه‌‌ی این پیرمرد می‌شود یک خانه‌ را کاه‌گل کرد". بی‌انصاف جلو روی وَلی‌جان هم این‌ را گفته می‌کند. انگشت شصتم را محکم نگه داشته توی دستش. صورتش زار است. می‌گویم: "وَلی‌جان، آب می‌خوری بیاورم؟" اگر نایی برایش مانده بود حتما می‌گفت: "نه بچه‌، همه‌چیز خورده‌ام". ...

در آشپز خانه های زیر زمینی
آنها بشدّت مشغول بشقابهاي صبحانه اند
همراه با حاشيه هاي پایمال شده ی خيابان
من آگاهم از رطوبت روح خدمتکار ها
به شكل محزونی می شکفند در آستان دروازه ها

...

ترسم چنان با تو سر و کارم بیفتد
که عکس تو بر روی دیوارم بیفتد
مثل قجرها ، بخششم خوب است وقتی
با چشمهای تو سر و کارم بیفتد
ای راهزن می ترسم آخر پیش چشمت
الماسها از زیر دستارم بیفتد

...