من و دوستم و همسایه ی جدیدمان ادی می رفتیم تا در حوالی شهر دور بزنیم .دوستم راننده بود ،من کنارش نشسته بودم و ادی روی صندلی های عقب پاهاش را دراز کرده بود و برای هر ماشینی که از کنارمان رد می شد دست تکان می داد .به ادی گفتم:تو غذایی چیزی همرات آوردی؟ ...

نیش نسیمی که با سرسختی خود را به ته‌تهای غار رسانده بود غوگار را بیدار کرد. دلش نمی‌خواست پا شود، به زور چشم‌هایش را باز نگه داشت و به آرامی توی غار چرخاند. به پهلو غلتی زد و چشم‌ها را بست که دوباره بخوابد. ولی وقتی جای خالی نوزادش را حس کردناگهان از خواب پرید و سیخ نشست روی تخته‌سنگی که جای خوابش بود. کسی نبود، انگار تمام گله رفته بودند و او را از یاد برده بودند. نمی‌توانست درست به یاد ‌آورد که واقعن بچه‌ای زاییده بوده یا همه‌اش را خواب دیده؟جریان هوای مطبوعی از بیرون غار می‌آمد که خبر ...

این صدا که می شنوید ...
به پناهگاه های بی پناه
ختم می شود
برو عزیز دلم / که پله ها
به زیرزمین امن می رسند
و از میان ما
یک نفر
برای زندگی کافیست
...

رگ غيرت آسمان است
رعد و برق.
باران،
عرق سردي‌ست
كه از سر و روي‌اش مي‌بارد.
غيرتي مي‌شود آسمان
وقتي كه شاعران
از زيبايي‌ي ماه حرف مي‌زنند. ...

گُناهي مُستحب­ تر نيست
از ديدار ِ پنهانت
اگر بگذارد اين زيبايي ِ
کافر/ مُسلمانت
من از سجّاده ها و جاده­ها،
بسيار مي ترسم
بخوان يک سوره از
گمراهي ِ گيسوي ِ حيرا­نت ...

من
خواب چشم های تو را دیدم
شعری بروی دفتر من گل داد
تقدیم سارهای دو چشم تو
هر چند این ترانه ی غمگینی ست
چشمان تو روایت خورشیدند
دستت شبیه برف زمستان است
حسی غریب مثل .... نمی دانم ،
احساس شادمانه ی غمگینی ست
...

شعرهای خانم نسیم جعفری از دو واقعیت متضاد سخن می گوید که بخشی به جهان زندگان و دیگر به دنیای شدگان ، " دنیای مردگان این جا است " که برای نگاه کردن به این واقعیت باید به آینه نظر کرد . تا خود و جهان برزخی خود را در آن تماشا کنی و یا بشنوی ، با یک حس آمیزی زیبا در " صدای کبود " و نظر کنی به چند شاخه ی گل سرخ در پارک بنفشه هنگام پیاده شدن از متروی صادقیه و . .
...

چشمانم را مي بندم
در تاريکي هستي
بر روي پشت خوابيده اي،در تاريکي
در تاريکي پيشاني ات
و دستانت
چون مثلثي طلايي ست
درون پلک هاي بسته ام هستي محبوبم ...

و چه مترسک بخت برگشته ای
علم کرده اید
برای ایران زمین
باز می گویم
این سکوت را
باید شکست!
...

«گفتمان شعرهاى متفاوط» در مواجهه با شعر «نيما يوشيج» بايد بيش از پيش به «راديكاليته» شعر او و حركت و اقدام نيما توجّه كند و توجّه كند كه كار بزرگ نيما در شعر، تغيير «موقعيّت شعر بودن» بوده است. نيما با برخى از شعرهايش موفّق شد، شعر فارسى را از ابتدا نام‌گذارى كند، به همين علّت، همۀ دست­وپا زدن‌ها و درجا زدن‌هاى بيهوده در بوطيقاى شعر كلاسيك، امروز به هيچ جا نمى‌رسد و امرى كميك جلوه مى‌كند. ...