«کوکِ تهران» پیوند عقلانیت و ذهنیت در تقابل با تئوری بازی های کلامی است. فضای مه آلود پارادوکسیکال، المان های مضمونی ، چند لایه گی های تقابلی، بازآفرینی واقعیت ها صورت وانموده ای از زبانیت شعر و چالش مدرنیسم و پست مدرنیسم است. ...

به رغمِ ِخویش،
مقصودِ من از خدا تویی
در آغوش گرفتنِ تمام دوست داشتنی ها
و باقی،
تاسی است که می ریزند ...
...

به هر دری
می زنم
پنجره ای
بسته می شود
من مانده ام و
دستی کوتاه
که به رویاهای دور
نمی رسد ...
...

به جز تو
محبوب من !
مردان بی شماری را
دوست داشته ام
بر شانه های بی شماری گریسته ام
و بوسه ها و لبخند هایم را
با لبان بسیاری
در میان نهاده ام
...

آوارها
آواره ام می کند
می دانم
کسی شبیه من نیست
همزادم را کشتم
درونم غوغایی ست
می شنوی؟
...

او در جایی گفته بود: مضحک‌ترین و بی‌معناترین نوع مُردن در اثر تصادف رخ می‌دهد؛ و دست تقدیر برای او مرگی این‌چنین رقم زد. بعدازظهر چهارم ژانویه‌ی 1960، ماشینی که کامو یکی از سرنشینان آن بود، به درختی در حاشیه‌ی بزرگراه می‌کوبد و تکه‌تکه می‌شود. ...

- ببينيد ، شعر ما اندوهگين است و علت هاي زيادي هم دارد . اما چند تا علت برجسته تر به نظر مي رسد كه من خدمت شما عرض مي كنم : يكي برمي گردد به قبل از مدرنيته . پيش از مدرنيته ، عمومن اندوه مقدس شمرده مي شد . وقتي شرح حال بزرگان را مي خوانيم چه در غرب و چه در شرق يكي از نكات برجسته اي كه معمولن ذكر مي شود اين است كه هرگز كسي خنده ي او را نشنيد و اين ارزش شمرده مي شد . انگشت شمار بودند كساني كه از خنده و شادي صحبت ...

جهان پر است از توطئه‌ي نام‌ها. در جهاني با اين همه نام، لطفن فرانو را نيز تحمل كنيد! آن چه مورد نظر من است، كيفيت شعرها است. در اين شعرها اگر مي بينيم تلخي طنز به شادمانه‌گي خيامي آميخته و خبري از يأس و نااميدي و سياه‌نمايي‌هاي محفلي و شعارهاي معدني در آن نيست، به خاطر اين است كه از زبان كودكي معصوم اما هوشمند بيان مي شود. نوستالژياي خاصي دارد كه هم‌زاد پنداري و هم‌ذات پنداري را در مخاطب تقويت مي‌كند. از كليشه مي‌گذرد و به ريشه مي‌پردازد، بومي نگر است و جهاني‌انديش. محصول مشترك حواس پنجگانه‌ي زمان و زبان ...

اگر سنجاق مویت وا شود
از دست خواهم رفت
که سربازی چه خواهد کرد
با انبوه جنگاور؟
دلم را پیشتر از این
به کف آورده ای؛ حالا
زلیخایی کن و
پیراهنم را هم به چنگ آور ...
...

به روی جادهء واژه
بیا قدم بزنیم
نگو که: «خسته ام
آخرچرا قدم بزنیم ؟!»
تمام هستی «من» را
گرفته این دنیا
بیا که تا ته دنیا
«تو» را قدم بزنیم ...