درختان چون اسب ها
ایستاده می خوابند
با کیسه هایی در سر هاشان
پریشان ، دست در دست هم
می گذشتیم ، خواب آلود
می گذشتیم
از درختان ، ابر ها ...
...

شاعر در این مجموعه مسائل پیرامونش را از طریق تعمیم به گستره معنایی شعر به ساحت تازه ای می برد . علی رضا عباسی بی شک انتظار مخاطبان آگاه را با چنین ظرافت هایی بالا برده و باید چشم بدوزیم به فردا و روزهائی که شاعر کدام پنجره بسته را به روی ادبیات این سرزمین خواهد گشود. ...

لبريزم از سكوت و
صدايت نمي زنم
اين حس دور رو
به نهايت نگاه كرد
شايد تمام وحشت من
آسمان نبود
تنها ستاره اي
كه خودش اشتباه كرد
...

شب بود و
در بند سیاهی مانده بودیم
در برزخ گنگ دو راهی
مانده بودیم
چشمان ما را
قاب شب محدود میکرد
آواره در متن تباهی
مانده بودیم ... ...

نه
نه
این لرزه ها
زمستان را
از تن کسی نمیتکاند
چشم به تاریکی
عادت میکند
تاریکی به چشم ها ... ...

نه زمین را
آویزان کردند
از جرثقیل
تا عبرتی شود
برای میدان شهر
نه زمان را
به دادگاه
کشاندند ...

...

به گردنه لواسان رسیدیم ،در تصمیمی که گرفتم نباید تردید کنم.باید همین غروب کار را تمام کنم.عوضی نکبت چرا خاموش شدی-استارت می زنم فایده ای ندارد.پیاده می شوم اخرین بلندای کوه، شلوغی این همه ماشین ،این گردنه لعنتی، عمق این دره ،ان قوطی حلبی، همه چیز واقعا خنده دار است گیج شدم، گیج گیج فقط باید سر این گردنه فریاد بزنم، با تی پا به جان ماشین می افتم.پیرمردی که لاغریش را داخل پا لتو ریخته، به طرف من امد. ...

با گام هاي بلند به سمت خانه مي رفت و حواسش به مورچه ها ي زير پايش بود كه آن ها را كامل له كند . مراقب بود كسي يتيم يا بيوه نشود ، كفش هايش قهوه اي بودند و از دور برق مي زدند و برقش چشمان همسايه را مي زد ، از پشت پرده هاي توري و از كنار پنجره به كنار مي رفتند تا شايد كور نشوند و انگار يكي از آن ها خيره ماند ، زن همسايه خانه چهارم آن طرف درختان كاج ، اما او فقط به كفشش فكر مي كرد. در كيفش چيز ارزشمندي بود ...

با پنجشنبه ها
به تفاهم رسيده اي
از روزهاي ديگر هفته
بريده اي
پيش از غروبت
از همه ي دره هاي سبز
يك آسمان ستاره و
گيلاس چيده اي
...

آب شدم
تا كه در آيينه شوم بيشتر
هر چه زدم
آيينه زد چند قدم بيشتر
اينهمه هم پاي زمين
فرصت پرواز را
دور زدم دور خود
از دور حرم بيشتر
...