چشمانم را مي بندم
در تاريکي هستي
بر روي پشت خوابيده اي،در تاريکي
در تاريکي پيشاني ات
و دستانت
چون مثلثي طلايي ست
درون پلک هاي بسته ام هستي محبوبم ...

و چه مترسک بخت برگشته ای
علم کرده اید
برای ایران زمین
باز می گویم
این سکوت را
باید شکست!
...

«گفتمان شعرهاى متفاوط» در مواجهه با شعر «نيما يوشيج» بايد بيش از پيش به «راديكاليته» شعر او و حركت و اقدام نيما توجّه كند و توجّه كند كه كار بزرگ نيما در شعر، تغيير «موقعيّت شعر بودن» بوده است. نيما با برخى از شعرهايش موفّق شد، شعر فارسى را از ابتدا نام‌گذارى كند، به همين علّت، همۀ دست­وپا زدن‌ها و درجا زدن‌هاى بيهوده در بوطيقاى شعر كلاسيك، امروز به هيچ جا نمى‌رسد و امرى كميك جلوه مى‌كند. ...

کاری از دست کسی برنمی آید اما بهاردلش به همین گرم است که پیاده رویی مانده باشد تا بتواند شانه به شانه ی آدم ها راه برود . بهار کاری بزرگتر از اینها دارد که بیاید و بنشیند و برود . به پیاده رو که می رسد طبیعتش را عوض می کند ، فکرش را عوض می کند آنقدر که می توان در آن ایستاد و عکس های سبز دسته جمعی گرفت . خوب که نگاه می کنیم درمی یابیم که پیاده رو بخشی از زندگی ست که هرشب با ما به خانه می آید ، پشت میز می نشیند ، ...

اشتباه تو اين است
كه هي اشتباه ميكني
درخت بلوط
انجير بار نياورده
اشتباه مي‌كني
سنجاب
سنجاب است
وَ سنگ‌پشت- ...

گل از گل‌ها شکفت و
رنگ جدول‌ها بهاری شد
به دست کارگرها
در حواشی سبزه‌کاری شد
زمستان رفته وُ مثل زغالش
روسیاهم من
به ویرانی سفر کردم که
سوغاتم «نداری» شد
...

به سمت و سوی صدایی
که هی دراز نمی شد
که کوک سینه تو یک دقیقه...
باز نمی شد
که سینه های تو این ماجرا ادامه ندارد
که ماجرای تو چرخید و
شکل...
باز نمی شد ...

طبق روایات معتبر
از کوه آمدند
با بوی جنازه های مریخی
چشمان شان
دو دگمه ی بی رنگ بود
و به هیچ کجایی وصل نبود
و اصل نبود .
آه از تلفن همراه شان ، راه شان ...

چند روزيست كه حس عجيبي دارم ،‌ حسي بين تهوع و ترس . احساس مي كنم درزير پوستم ، موجود منفوري وول مي خورد . از زير گلوگاهم به شقيقه ام و از شقيقه ام به چشمهام ،‌از آنجا به سينه ام . در شكمم مي چرخد و مي چرخد ... گاهي احساس مي كنم خودم هستم كه زير پوستم مي چرخم ... از زير گلوگاهم به شقيقه ام ...روزي در آينه موجود منفور را ديدم ...دمش از دهانم بيرون زده بود ... دمي داشت مثل يك موش ...يك موش موذي و چاق ...كه از دوسوي دهانش ردي از خون خشكيده ...

دستم را بی هوا باز کنم
جایی زیر آفتاب
برقصم و بچرخم
تا روز سپید به پایان رسد
بعد بیاسایم در خنکای شب
زیر درختی بلند
وقتی شب به آرامی از راه می رسد ...
...