آرام سر گذاشت برآغوش ِخوابمان
پایین که آمد از پله ها آفتابمان
تنها «خیال تختی» داریم و سَرتر است
از تاج و تخت های جهان، تخت خوابمان ...

...

...

...

تلوزيون؛ كه داشت روباهی
می­جويد استخوانِ پايش را
ناگهان خون به دوربين پاشيد
و سياهي گرفت جايش را...‍ ...

...

...

...

...

دایره می کشید دور خودش
توی دنیای مارپیچی که...
نیش زد پله پله پایش را
پرت شد به جهان ِ تاریک ِ... ...

...

...

...

...

داستان های دیگر کتاب هم در فضایی میان این تعلق و تعلیق در نوسان است. شاید بافت درونی این داستان ها که زن – انسان محور است و با زبانی نرم و رویا گونه بیان شده است همراه با ایهام زیبایی که مثل مه رقیق در فضای داستان منتشر می شود، به کتاب حالتی خوش و پر کشش داده است. ...