بگذار خیال کنیم
عشق قامت بلندی دارد
و نگاهی که آیینه است
و دریغ نمی شود
مثل امیرکبیر که پیرتر از این نمی شود در عکس
...

از گرما گرم کدام هنگامه
باز می گردیم ؟
که از دهان باز زمین
گام به گام
جنازه می بالد
و گور می روید ...

همیشه‌ی خدا یک نفر هست که به‌خاطرش بیاییم این‌جا. ناخوش که بشویم حالا هر یک‌مان، راست می‌آورندمان همین‌ شفاخانه‌ی بَر میدان. دکتر می‌گوید: "با خاکِ ریه‌‌ی این پیرمرد می‌شود یک خانه‌ را کاه‌گل کرد". بی‌انصاف جلو روی وَلی‌جان هم این‌ را گفته می‌کند. انگشت شصتم را محکم نگه داشته توی دستش. صورتش زار است. می‌گویم: "وَلی‌جان، آب می‌خوری بیاورم؟" اگر نایی برایش مانده بود حتما می‌گفت: "نه بچه‌، همه‌چیز خورده‌ام". ...

در آشپز خانه های زیر زمینی
آنها بشدّت مشغول بشقابهاي صبحانه اند
همراه با حاشيه هاي پایمال شده ی خيابان
من آگاهم از رطوبت روح خدمتکار ها
به شكل محزونی می شکفند در آستان دروازه ها

...

ترسم چنان با تو سر و کارم بیفتد
که عکس تو بر روی دیوارم بیفتد
مثل قجرها ، بخششم خوب است وقتی
با چشمهای تو سر و کارم بیفتد
ای راهزن می ترسم آخر پیش چشمت
الماسها از زیر دستارم بیفتد

...

برخی از شاعران ما در مطرح کردن عنوان پست مدرنیزم خیلی شتاب به خرج داده اند و کاشکی هفت ـ هشت دهه ای و مطمئناً بیش تر، صبر می کردند. به این معنی که هنگامی باید از ادبیات پست مدرن و غزل پست مدرن! سخن بگوییم و به آن بپردازیم که جامعه و فضای شعری ادبیات ما، ادبیات و غزل مدرن را کاملاً هضم کرده و پذیرفته باشد. در صورتی می توان از غزل اکنون عدول/گذر کرد که جوِّ شعری «عموم» جامعه، غزل مدرن را فهمیده و پسندیده باشد تا زمینه ای باشد برای پرداختن به غزل موسوم به پست مدرن! ...

خواسته اش
بادام بود
ازچشم هایش
قطع کرد
ریشه را
تبر ...

نیستی، طی کردن این راه زجرم می دهد
خاطرات سرد آذر ماه زجرم می دهد
خاطرات قهوه خوردنها و فال قهوه در
کافه های دنج کرمانشاه زجرم می دهد
...

بعد از آن عشقی که درما اتفاق افتاده است
چشم هایت ظاهرا از اشتیاق افتاده است
فال لازم نیست حتی از خطوط دست هات
می توان فهمید بین ما فراق افتاده است ...

این قالب تقریبا مورد توجه همه شاعران و در پاره ای از موارد توام با علاقه ی اختصاصی آنان بوده است. که منحصرا شعرشان را در این قالب ریخته اند و تاملات فلسفی مثل خیام و برخی دیگر به منظور ارائه رفتار های عارفانه و پرواز های خالصانه روحی خود مثل ابو سعید ابوالخیرکه بیان درد های منبعث از عشق وتالمات روحی او نیز بوده است و یا شاعری مثل بابا طاهر با دوبیتی هایش گشاینده ی دریچه ای به دنیای حزن و آه و گاه امید و چشم انداز های زیبا.اگر چه خارج از ساختار متداول رباعی سرایی. ...