من که
خفاش زاده بودم تا
چشم خورشید را
بسوزانم
پای من لیز خورد و
حالاهم
ناگزیر از
نگاه فانوسم

...

در لحظه ی خواب
ایل او را کشتند
با منطق قال و قیل
او را کشتند
آن مرد پیامدار آزادی بود
تنها به همین دلیل
او را کشتند...
...

طفلک پسرم
باز مجابش کردم
بی شام به زور قصه
خوابش کردم
ناگاه کبوتری
به خوابش آمد
ناچار گرفتم و
کبابش کردم
...

ماه وقتی هدفش
حمله به انسان باشد،
دهن قافیه باید پر لیوان باشد!
کو زبانی که
بخوانی تو و لب پرنشود
کودهانی که
به اندازه کتمان باشد!
مگراین شیفتگان را
توبه اندازه دهی
هرکه اندازه ننوشد زتوحیوان باشد ...

پســـــر اگر شــــده بودم
پـــــدر جوان تر بود
و حال مادرم از این
که هســـت ، بهتر بود
عـــــــصای دست پدر ،
تکــــــیه گاه رویایی
پســــــر نــــماد
خـــدایان روزی آور بـــود
تمــــام زندگی ام
بی تکان تاب گذشـــــت
در آن حـــــیاط که سرتا سرش
مـشـجر بود
...

فرض ِ اول که نامه بنويسم ،
نامه ای عاشقانه بنويسم
نامه را با زغال ِ کم رنگی
روی ديوار ِ خانه بنويسم
فرض دوم : ته ِ دلت با غم ،
طبق ِ برنامه غمبرک بزنم
از همانجا برای گيسويت ،
نامه در رد ِ شانه بنويسم
...

شب بر شلال موي تو ترويج مي شود
بر روي گونه هاي تو تبليغ بامداد
اي اجتماع هرچه نقيض است در جهان!
منطق ولي به فلسفه ات دارد اعتقاد!
لب هاي تو حلاوت امن يجيب عشق!
چشمان تو تلاوت شيرين ان يكاد! ...

همه چيز است و هيچ چيزی نيست،
شعر، بی‌‌زندگی پشيزی نيست
شعر در من نبود و من بودم
من نباشم كه شعر، چيزی نيست
شعر را می‌‌شود كه ننويسم
ولی از شاعری گريزی نيست
...

از خودم مثل مرگ می ترسم ،
مثل ِ از زندگی شدن با هم
هیچ چی واقعاً نمی فهمم !
هیچ چی واقعاً نمی خواهم !!
دارم از اتفاق / می افتم ،
مثل ِ از چشمهای غمگینت
مثل ِ از زندگی تو بیرون !
می زنم / زیر گریه ات را هم ...

اینجا نشسته ام ونمی دانم...،
دردی شبیه درد شدن،سنتز
دستی به زندگی/ که نمی کردی/
در من/تمام شب نفست را کز
دریا وپیر مرد ،من وساحل،
دختر که سعی کرده خودش باشد
حسی شبیه سخت پریشانم،
تنهایی عمیق شب مارکز ...