آخدا! گوسفندها خوابند شکر از این که تو باز بیداری
خودمانیم، سعی کن ده را دست یک گوسفند نسپاری!
کدخدا رفته یونجه خرد کند- بچپاند به گلّه، برد کند
تو که این گلّه را نمی دوشی تو چرا کاه و یونجه می کاری؟ ...

طرح پائیزی ِ نقاشیِ گیسوهایت
روح من زخمی و تن کشته ی ابروهایت
چون تلاطم به دلم مانده به دریا بزنم
در شب موج پریشانیِ گیسوهایت ...

آتش به پا کردی! ولی این رسم بازی نیست
ققنوس دیگر در پی افسانه سازی نیست
مانند هر فواره ای در اوج ، افتادن
خوب است اما این نشان سرفرازی نیست ...

از حاشیه ی شعر تو، سر می ریزم
در تلخی بوسه ات، شکر می ریزم
بیدادِ غرورِ سخت بودم، اینک –
- در پای تو، پای تا به سر می ریزم ...

کبریت که‏ آتش زده‏ بر کومة کاهم
از دست تو افتاده‏ به ‏تقدیر سیاهم
فرزند بیابانم و از نسل عزیزان
ای مصر به ‏خواب آمده ‏حالا ته ‏چاهم ...

تو بودی و به سرانگشتهای زیبایت
همیشه خانۀ ده کفش دوزِ عاشق بود
که هیچوقت نمی خواستند پر بزنند
ولی تو روی مچت ساعت شقایق بود ...

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم
اگر تو دلخوری از من ، من از خودم سیرم
من آن طبیب زمین گیر زار و بیمارم
که هرچه زهر به خود می دهم نمی میرم ...

اگر زمان و مکان فکر جان من باشند،
ستاره‌ها همه در آسمان من باشند،
سخنورانِ جهان پشت هر تریبونی
به غرب و شرق اگر هم‌زبان من باشند
...

رفت در عمق آب، بچّه وزغ
کبک افتاد از هوا شترق!!
جغد می خواند در شب مطلق
سگ به روباه گفت: ای احمق! ...

در این محاکمه تفهیم اتّهامم کن
سپس به بوسه ی کارآمدی تمامم کن
اگرچه تیغ زمانه نکرد آرامم ،
تو با سیاست ابروی خویش رامم کن ...