بی‌کسِ رزق‌مرده‌ای که منم
شده رزاق کرکسی که منم
بال سیال جَلد ول شده‌ام
رفته در جِلد محبسی که منم ...

باز هم دارد توهم می زند
آن که شب را پای چشمم کاشته است
آن که از پروانه های باورم
پرکشیدن با تو را برداشته است ...

ابرِ دُچاری به رویِ ماه،خزیده است
لحظه‌ی نورانیِ گناه، رسیده است
شب، لبِ پاشویه با تجسُّمِ دریا
حسرتِ خود را به حوضِ آه،دمیده است ...

خسته ام از در قفس بودن ولی پر داشتن
آسمانی این چنین دلتنگ بر سر داشتن
سالها در گوشه ای تنها رهایم کرده اند
خانه ای متروک و سردم خسته از در داشتن ...

-هنوز؟
+مصرع اول، هنوز دیگر چیست؟
-هنوز منتظرم تا تو نامه ام بدهی
تمام هم شده باشم هنوز منتظرم ...

ما از میان «هیچ» عبو/ریدیم...
این زندگی، مسیرِ رسیدن به↓
چیزی شبیه فاجعه خواهد بود!
از شب رسیده بود کسی شاید ...

مانده ام گوشه ی یک شهر فرو پاشیده
مانده ام مثل اسیری وسط یاغی ها
پوچم از هر چه که دنیا به سرم آورده
پوستم در گذر خانه ی دباغی ها ...

عمری‌ست سرگردان و تنهایم: پیغمبری بی‌خویش و بی‌پیرو
در آرزوی گم‌شدن در برف، دنبال رد پای کیخسرو
یک‌صبح بر بانگ اذان شادم، یک روز گوشم در پی ناقوس
روز دگر در جست‌وجوی تو، بر آسمان همراه کیکاووس ...

درست قبلِ رسیدن، درست قبل رهایی
بدون هیچ سکوتی، بدون هیچ صدایی
به این معاشقه ی بی ثمر ادامه ندادم
بدون هیچ سکوتی، بدون هیچ صدایی ...

فکرها در سرم بزرگ شدند، آسمان کوچک است در نظرم
این حوالی پُلی نمی بینم، تا از آنجا به زندگی بپرم
بروَم در دل خطرها و جنگ با لايه هاي پنهانی
من کدامم از اینهمه تصویر؟ من در آيينه چندمين نفرم!؟ ...