تا می آیی در که نه بلکه دلش وا می شود
خانه ی تنگی که باتو شکل دنیا می شود
حالت چشمت محال ممکنی که پیش آن
یهتر از حال چنینش حال حالا می شود ...

کسوفی بسته ای در چشمهایت ماه خوابیده
بزیر پلک تو سیاره ای گمراه خوابیده
تنت چون برکه ای آرام وگاهی پیچشی کوچک
که مخفی گشته بی بی در تنت چون شاه خوابیده ...

با تو یک لحظه دلخوشی کافیست،پشت دیوارهای دلخوری ام
تا تو هستی چه حالشان خوب است ،خنده های کم و تظاهری ام
با تو ای شعر زنده یعنی من، در مکانی که غیرممکن بود-
ناگهان تر،کسی نفس بکشد زیر آوارهای آجری ام ...

می‌زنم از تنِ کلافه‌ام بیرون
پشت می‌کنم به پشتِ خودم
می‌گریزم از خودم به جنون
مشت می‌زنم به مشتِ خودم ...

ای بی تو شب سردم مجروح زمستان ها!
من یک تن بی روحم؛ جان برده ز طوفانها!
انسان شدن انسان تنها به تشابه نیست
این بیشه پر از گرگ است، در پوستِ انسان ها ...

نه كوهم تا بمانم باتو روز و ماه و سالي را
نه آهو، تا گريزم پر كند اين دشت خالي را
نگاهم بي سبب ،دنبال قرص ماه مي گردد
كجا اين سنگ مي فهمد،من و آشفته حالي را ...

در کادرهای بسته ی دنیا نمی گنجی
اندازه ی تصویر تو قدِّ جهانم نیست
این قابِ عکسِ حک شده بر سینه ی دیوار
جای تو را پر کرده اما هم زبانم نیست ...

در هجوم سكوت پنجره ها
گريه كن گريه مرد مي سازد
رد شو از خاطرات تلخ ، عبور
از تو مرد نبرد مي سازد ...

کبود حلقه ی تاریک جاودانه به خند
شبیه شیهه ی باریک تازیانه به خند
کدام منظره ای می گشاید ازلب لب
مهندسی که شترمی بردبه خانه به خند ...

با بوسه ات لب و دهنم را گرفته ای
تو تابِ دست و پا زدنم را گرفته ای
چسبیده ای به پوستِ من ای تنِ نحیف!
انگیزه یِ جدا شدنم را گرفته ای ...