سلام ، خسته نباشی لباس نارنجی !
که از نگاه خیابان دگر نمی رنجی
اگرچه غرق خودی چون سکوت ، لب وا کن
چقدر مثل خیابان نه ، کوچه ی دنجی ! ...

یک جاده ام که مردم این شهر لازم است
در راهشان همیشه تنم را لگد کنند
خط میکشند روی تنم تا مسیر را
از روی زخم های سپیدم رصد کنند ...

در کوچۀ تنگ خاطرم جا داری
یک پنجره... نه... شبیه یک دیواری
تنهایی من برو که تنها باشم!
ای کاش که دست از سرم برداری! ...

روزگاری بازوی من بود شال گردنت
دست و بال من شده حالا وبال گردنت
زودتر دلتنگ من شو، بی تو خیلی خسته ام
بس که دستم حلقه شد دور خیال گردنت ...

-پروردگار، این طرح انسان وار را اینبار
از چهره های ناگزیر خسته مان بردار
-شرمنده ایم از گریه ی پیغمبر معزول
پای فریب اختیار رای مان بگذار ...

اردیبهشتی،مردِ باران های بی تکرار
باریده ای بر سرزمین مرده ام این بار
باریده ای تا از وجودت بارور گردد
احساس های خشک مانده در پسِ دیوار ...

جان اگر بخشیده روزی خاک را با بوسه بوده است
اولین خلق خداوند تعالی بوسه بوده است
هم تمام خلق را یک بوسه آورده ست دنیا
هم سلاح قبض روح از کل دنیا بوسه بوده است ...

سوره خواندید و مست لرزاندید بند در بندِ اضطرابم را
آیه آیه شبی اوکی کردید تا بچاپید رختخوابم را
مست شرعی ترین خیانت ها اتّفاقِ برهنه تان خوابید
گیج بودید و هیچ می دیدید پلکِ افتاده توی قابم را ...

پای خود را پشت پای دیگران بگذاشتی
با جهانی قهر کردی جای مهر و آشتی
کعبه ای بر دوش داری و دماوندی به سر
وای از این برفی که روی قله ات انباشتی ...

اردیبهشتی،مردِ باران های بی تکرار
باریده ای بر سرزمین مرده ام این بار
باریده ای تا از وجودت بارور گردد
احساس های خشک مانده در پسِ دیوار ...