تنهایی یک نسل یک آغوش یک شهر
بغض هزاران کوه در من راه دارد
روح زنی محتاط و مومن در درونم
از عشق ورزی با جهان اکراه دارد ...

تسخیر هر ترانه به تأکید یک گمان
تأکید یه گمانه به تسخیر هر زبان
ایمان تو به ساعت میدان دون ِ شهر
تنظیم ساعتت به همان لحظه‌ای که آن ...

مسئله عشق و عاشقی بوده،یا صدایِ بلندِ بیداری؟!
رویِ صورت ضمیرِ خنده یِ تو،زیر صورت تبِ خود آزاری
در دلت همهمه که ساکت شد،مرد آرام قصه ات خوابید
شعر شد حس بسته ی سردت،همنوا با سکوتِ اجباری ...

ما چه بودیم و چیستیم امروز جز همانی که میتوانستیم
ما همه شعرصامتیم همین شاعرانی که میتوانستیم
زخم و پرواز با همند عزیز اوج پرواز دانه در قفس است
فاتح آسمان خود بودیم آسمانی که میتوانستیم ...

از تو نوشتن شاهکاری فوق ِ انسانیست
آرامشت در قلب ِ دریاهای دنیا نیست
چشمان ِ سبزت را نمی دانم ولی مویَت ،
پیچ و خَمَش در جاده ی چالوس، پیدا نیست! ...

لحظه ای گفتم بمان اما زمان بی رحم بود
فال حافظ،چای وقهوه،استکان بی رحم بود
"ساربان آهسته ران کآرام جانم می رود"
کاروان رفت و همیشه ساربان بی رحم بود ...

بعد از تو قلبم سست شد با یک تکان افتاد
سیاره ای دیوانه وار ازکهکشان افتاد
چاقو برای خودکشی راه قشنگی نیست
وقتی شبی از چشم هایت می توان افتاد ...

در بند اول...می نشیند روی کاناپه
از پنجره ، یک کور سو ، ساعت حدودا هفت
خاموشی این خانه میگوید که رفته برق...
هر کس به جای برق بود از خانه در می رفت ...

پاییز چه دانند درختان بهاری
با نشئه مگو مسأله ی درد خماری
عمری ست سر گردنه ها در پی نان اند
مردان مصیبت زده , زن های فراری ...

جهان به صورت یک زن شبی به راه افتاد
درون زن پر دیوانه بود،شاعر بود
و زن درون خودش بود،زن درون خودش
درون خوابِ خودش در خودش مسافر بود ...