گیرم که ماه نباشد
بگو چیست این قرصِ سفیدِ چسبیده بر پیشانی‌ت
که هر شب نشانم می‌دهی و نمی‌خوری؟
بیداری
با قرصِ زرد شروع می‌شود ...

در خواب‌هایم
حقایقی راه می‌روند
از جنس آدم‌هایی سرگردان
که سمت نگاهشان
بسوی ناکجاآباد است ...

به توده‌ای که میان روده‌ای نشسته است
خزعبلات چه می‌گویی؟!
اگر علفی باشم که از نمودِ لقاح‌اش نگران است
چرا کندن تو ...

س نگو نمی‌دونستی اونی که بدهکار این حرفا نیست گوشش منم! خودش! نشنوی حرف جماعت!
نگو تو نبودی پایین پلّه‌ها، هر سه‌تا، زار و نزار، مثل مسلمونی دیده‌کافرحربی و پیِ بی‌شباهتی ...

وقتی بدیع‌الزمان مشغول خندیدن است، چه کسی مشغول دریدن است؟
دندانِ خشمگین توی فَکِ بالایی‌ها می‌خندد اتفاقن اکثرِ اوقات، خیلی هم سفید و تمیز
وگرنه مردمِ پایین که دندان، چندان ندارند بعدِ بیست‌سالگی ...

می‌گویند:
-مردم!
-مردم!
و نام می‌بری از او که در بُن چاه افتاده اسمش
بالا نیامده از دالان‌ِ دهان‌ ...

تو سهمی از نفسی بودی
كه می‌كشيدم و می‌دانستم
از من دريغی

تو سهمی از هوا
كه شكل ريه‌هايم را
به دست‌های بسته‌ی تنهايم ...

به سرم می‌زند گاهی
سفره‌ام را جایی پهن کنم
که جهان از وسعت آسمانش بیش‌تر نباشد.
دشتی ...

دهکده‌ام را فراموش کرده‌ام
قایقی که بر آن زاده شدم
فولاد طلاکوبم را
در افسون و رؤیا
به چنار روشنی تکیه دادم ...

عصر به‌خیر
چشم‌بادامی کافی‌نت‌های بی در و پیکر
که از خیابان‌های شلوغ
سر آورده‌ای ...