آیا به چشم سقف
من ، بیشتر از کلّه ای که راه می رود هستم ؟
آیا زمین ، مرا دو پای بزرگ می بیند؟ ...

راه ها و کشاله
طولانی
کشاله و راه ها گرفته بود
قاصد و مقصد درهم
در همدستی سنگفرش و قوزک ها
اندام شهر می کِشید می روید ...

در چرخش خویش-
ماه شکل ِ شب را
چه غمگین
فراموش کرده است... ...

به هر جهت که زبانمندی خود را به عقربه می‌دوزم
دور
به چرخشم وا می‌شود
و تاخیر
مفاصل را به دهانِ دیگری هضم و تاریک می‌کند
پس آنچه را گم کرده‌ام کجاست؟
...

روی گونه های نگون
خط اشک یوزپلنگ ها خواندنی است،
اتفاقِ نگاهی که بی گاه
پریانِ پلنگینه‌پوش اساطیر را در خواب مرور می کند و
پشت هر پگاه
از صدای سایه ی دستمالی شده اش بیدار می شود ...

بی تن که می شود آب
آوازه ی رنگ
آلِ معلق می شود در انحناش ...

ارغوان چه رنگی ست؟
خواب همچون دشنه ای
روی تخت دراز می کشد
خوابی عمیق ...

آن سوی پنجره
باغی ست
که نفس می کشد
در بارش برگ ...

ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻡ اﺯ اﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ
ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻡ ﺣﺪﻭﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ
و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﺨﻮاﻥ
ﺗﺎ ﺑﺘﺮﻛﺎﻧﺪ اﻳﻦ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭا
...

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﻮﺳﺖ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ
ﭘﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ
ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ...