با واژه‌هایم درهم می‌ریزد جهان
فردا واژه‌ای رهاست...
از چین‌های پنجه‌کلاغیم سال‌ها می‌گذرد
نیامده بودی که برنگردی...! ...

باز بر گونه ام هدر دادی بوسه ی تلخ باوقارت را
تا بیاویزم از در و دیوار،جمله های دروغ دارت را

چیزهای قشنگمان چه کمند،چند ابراز عشق اجباری
من تو را دوست دارم اما حیف ،تو همیشه اتاق کارت را ...

روز را اندک می‌شماری
این روز، شب‌های زیادی با تو بوده
مانند نقطه‌ای طولانی
چیزی که نیست
چگونه گفته می‌شود؟ ...

توفان برده تهران را
به اعماق اندوه عصر
که یادش آورده تنهاست وقتی خورشید می‌رود
و روز روی تمام داشته‌هایش خط می‌کشد
درها و پنجره‌ها به هم می‌خورند ...

پس برخاستم
از قوز کمر
با جریان خمیده‌ی در رگ‌هام سرخ
با معاشرتِ سالیانِ زخم و پوست
که بارها
لهیده
می‌نشستند به هم ...

خورشید در تدارک رفتن بود
تن در تدارک شکستن در تاریکی
سر در تدارک بر باد رفتن
که او با فانوس آبی‌اش سرنرسید ...

کوچ کردنِ کوچ کردنم! بی وطن منم! در سفر منم
رو به هرطرف موقعِ فرار گیر کردنِ قفلِ در منم
از درونِ تو ریختم زمین، پاگذاشتم روی سیمِ مین
توی قلب تو جا نمیشوم! یک نفر تویی! بیشتر منم ...

تو افسانه بودی کارون
به‌وقت سیمرغان فاجعه
به‌وقت سنگ‌واره‌های باستانی
به‌وقت پرندگان کوچ بی‌باران
وقتی شیوع مرض
اهسته در پوستت
شروع به جفت‌گیری کرد ...

آن روزها
ملیکا یاسمن چند روزه بود
و صدای انقلاب به اتاق خواب بچه های چهل روزه نیز رخنه کرده بود
یادش بخیر
تو برای من وینستون چهارخط بودی
عطری بودی لای گیسوی شمشادها ...

بوى الکل از همه‌جا بوى فِنُل پیچیده است
و مجبورم این‌ها چه‌گونه من باید تحمل کنم
که این‌جا تو را بگو چرا آورده‌اند؟ ...