هیچ‌کس نمی‌خواهد
به اندازه‌ی خوابی که نمی‌بیند
تنها باشد
شمایلی توی اتاقم نشسته روبه‌روی پنجره
و با احتمال افتادن قراری نباتی روی پنجره ناخن می‌کشد
شبیه ریختن حرف روی شانه‌هایی بی اختیار ...

دست که به ترکیب تو می زند
ترس مکرر اندوه
ابرو
در جیبهایم
دست و پایم
دانه که می چیند
پرنده ی هوا ...

پسندیده‌تر از باد تاراج می‌کنی
قنوت عریان درخت باشم
در دقیقه‌های ندبه
و خداوند
بی گفت وگو
بخشکاندم
پس باران
چه هنگام
غبار ایام را خواهد شست؟ ...

اگر ستاره‌ای که میانِ جمجمه می‌سوزد
در قلب خاموش شود
اگر پرنده‌ای که در هفت‌هزار آسمانِ خدا رهاست
به قلبم مراجعت کند
...

به من قول بده
قول بده به من که
بعد از مرگ دیگر خود را نمی‌کشم
دیگر از لبه‌ی کلمات نمی‌پرم
و دوباره و چندباره هجای جمله‌ها را با  تیغ نمی‌بُرم ...

مسئول سردخانه گفت خودش است؟
و ما سه نفر نگاه کردیم به تو که نگاه می‌کردی به کجا؟
با چشم‌هایی که نیمه‌باز بود

چه دیده بودی در مرگ که در زندگی نبود برادر؟
چه دیده بودم در تو ...

دارالمجانین است این که می‌بینی‌ش
حدود لاطائلات دسته‌جمعی میمون‌ها
تکثیر صدا در وهم منتشرشده‌ی کاسه‌ی سر
چرخیدن اشکال متقارن
گیج در کلماتی که مدخل‌ش پیدا نیست
با مخرجی چندگانه
چندگانه‌ای ملزم به فروشدن ...

از اسبی که در تاریکی رمید
تا شیهه‌ای که به صدای شلیک گلوله‌ای می‌مانست
میان سیاه‌چاله‌ها
...

شاعران خسته
در گلوی قناری‌ها می‌خوانند
در بی‌خوابی‌های مدام و
در اضطرابی عظیم
به ماهی می‌اندیشند
که سرک می‌کشد
بر رویاهای‌شان ...

شب
تنیده در جادوی بغبغوی مرغکان
 آبزیِ مغموم در هق‌هقِ تنهایی
تمام نمی‌شوی چرا
در سینه‌های گداخته
نمی‌شوی تمام ای سنگ ابابیل ...