این نامه را برای خودم می‌نویسم
برای تکه‌های خودم
یا "ابد الآباد"ام
انگشت‌هایم را جاگذاشته‌ام روی پوست تن‌ات
یا "باد"ام پراکنده‌ام زخم‌هایم را در این سرزمین

...

نه تو را نزادم
تو ترشحات من بودی
می‌خزیدی از شکاف زخم
می‌پریدی از لبه‌ی جنون بیرون
کشف بیمار رهگذری خاموش پُرَت می‌کرد ...

صدات گرفته است
صدات پهلو گرفته است
و قایق‌های کاغذی از برابرت عبور می‌کنند

نه عشق‌های قدیمی
نه شعر
نه اندوهی حتا ...

به‌ هوشیاری خواب‌هام نمک بپاش
من هم سریع مغزم را می‌بوسم
مِهرم را به دلم می‌اندازم...،
تا حالا بعدِ سه‌نقطه، ویرگول دیده‌اید؟
من وقتی از خواب بلند می‌شوم ...

یک روز که ما در خوابیم
دنیا خودش درست می‌شود
دوباره باز می‌گردد این چشمِ دریده از چنگالِ یادآوری
مردگان نشسته‌اند روی مبل
چای می‌خورند وُ ادامه‌ی قند را تف می‌کنند روی روزنامه‌ها ...

هر روز می‌روم بالا، بالا وُ بالاتر
جسمِ پراکنده‌ام را می‌بینم
در انتظارِ چوب‌دستیِ زردِ اندوه
رویایی زَر اندود شده‌ام
خلاصه شده در اطوارِ صبحانه
بی‌میل به چایی که داغ نیست ...

زمان رو به گذشته
مسدود است،
رو‌به‌‌رو نامعلوم.
همیشه باید انتظار کشید
انتظار طولانی
...

کاش اسمم را فراموش کنند مردمان همچنان که زایل می‌شود سراب
در خاطر بیابان
همچنان که محو می‌شود ردپای گنجشکان
در میانه کهنه‌برف قرص و نوبرف سست ...

تکذیبن وارد شدم
ماشین‌رو به خود گرفته
خمودِ خواب‌ درز می‌کرد
می‍ می‍ می‍ می‍ می‍ م‍ی‍
می‍ دی‍ دم
و بسا قشری داشتم ...

هر اشک! دانه‌ای
زنی‌ست عاشق
که در شخم‌زار دلش
سرزمینی حاصل‌خیز دارد
تا از بارانک دعایش
مردی شیدا بیاید ...